Μια απλή,καθημερινή διαδρομή με το αστικό λεωφορείο στάθηκε η αφορμή για αυτό το άρθρο.Πριν λίγες μέρες καθώς βρισκόμουν μέσα στο αστικά,που ήταν πλημμυρισμένο απο διαφορετικούς ανθρώπους,γνώρισα έναν καταπληκτικό άνθρωπο που με έκανε να σκεφτώ θετικά τη ζωή.Όπως λοιπόν καθόμουν,στεκόταν δίπλα μου,όρθια, μια κυρία της τρίτης ηλικίας.Όταν προσφέρθηκα να της δώσω τη θέση μου,εκείνη μου αποκρίθηκε:''Κοπέλα μου,για ποιο λόγο να σε σηκώσω εγώ απο τη θέση σου;Δεν είμαι απο τους ανθρώπους που μιζεριάζουν και γκρινιάζουν συνεχως για τη ζωή τους.Έχω μάθει να ζω τη ζωή μου και να προσπαθώ μέχρι να φύγω απο αυτή.Εμένα που με βλέπεις γυρίζω απο τη χορωδία και πάω σε ψυχοθεραπευτική ομάδα.Και εσύ μικρή μου,να προσπαθείς να γεμίζεις τη ζωή σου με όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις καλά.Τότε θα αισθάνεσαι πως ζεις πραγματικά.''Τα λόγια αυτά,η αλήθεια είναι πως με έκαναν να σκεφτώ πως πραγματικά πολλοί απο εμάς δεν ζούμε,μόνο υπάρχουμε.Διαπιστώνω πως είμαστε σε μια ηλικία που αντί να βλέπουμε θετικά τη ζωή,βρίσκουμε πάντα αφορμές να τη δυσκολεύουμε και να απογοητευόμαστε.Το νόημα της ζωής ειναι πως ακόμα και μια αποτυχία,ειναι αποτυχία μόνο αν δεν προσπαθήσεις.Πρέπει να διαπιστώσουμε όλα εκείνα τα όμορφα που υπάρχουν γύρω μας, ειναι τα πιο απλά,τα πιο καθημερινά.Σίγουρα δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι με όλα αυτά που έχουμε και πάντοτε στεκόμαστε σε αυτά που μας λείπουν.Όμως,η ουσία του πράγματος ξεκινάει απο την πιο απλή,μα παράλληλα την πιο θετική σκέψη που μπορούμε να κάνουμε.Κάθε πρωϊ,όταν ανοίγουμε τα μάτια να σκεφτόμαστε δυνατά ''Ευχαριστώ για αυτά που έχω και υπόσχομαι πως σήμερα δεν θα υπάρχω απλά,θα ζήσω κιολας!''Γιατι στη ζωή,η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει.
