Σαν σήμερα.

Σαν σήμερα γεννήθηκα.Πριν 21 χρόνια πήρα την πρώτη μου ανάσα,έκλαψα για πρώτη φορά και ένιωσα την αγκαλιά.Δεν ήξερα τι συμβαίνει γύρω μου.Μονάχα έκλαιγα.Ύστερα,απο ένα μικροσκοπικό και εύθραυστο πλάσμα,κατάφερα να κάνω τα πρώτα μου βήματα.Να πω τα πρώτα μου λόγια,να ανακαλύπτω κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.Ήμουν ευτυχισμένη.Ένιωθα την ασφάλεια και την αγάπη τριγύρω μου.Θυμάμαι,πάντα ήθελα να μεγαλώσω.Να πάρω το κόσμο στα χέρια μου και να τον φτιάξω όπως ονειρευόμουν.Φανταζόμουν έναν κόσμο φτιαγμένο απο χρώματα,χωρίς κακίες,μισαλλοδοξίες και δαίμονες.Μονάχα με χρώματα,μουσικές και αγάπη.Σκεφτόμουν πως μεγαλώνοντας ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.Μεγάλωσα και άλλο.Γνώρισα ανθρώπους.Εκείνους που έμειναν,εκείνους που έφυγαν,εκείνους που με πλήγωσαν,εκείνους που πλήγωσα.Εκείνους που άξιζαν μια ευκαιρία,εκείνους που δεν έδωσαν την ευκαιρία.Εκείνους που χάθηκαν και εκείνους που είναι ακόμα εδώ.Γέλια,κλάματα,θυμός,μοναξιά.Ένα πορτρέτο συναισθημάτων σε μια κορνίζα που μεγαλώνει συνεχώς.Μεγάλωσα και έφτασα ως εδώ.Γεμάτη με πληγές,που δύσκολα επουλώνονται.Με στιγμές που αφήνουν σημάδι στο χρόνο.Όμως ακόμα ανασαίνω,ακόμα κλαίω και ακόμα κάνω βήματα.Ακόμα ονειρεύομαι αυτό τον κόσμο.Τον δικό μου κόσμο.Και είμαι σίγουρη πως υπάρχει.

Πίσω απο την πόρτα.

Στεκόμουν πίσω απο την πόρτα.
Χωρίς να μιλώ.
Μονάχα άκουγα.
Άκουγα ζευγάρια να αγαπιούνται.
Άκουγα τις αγκαλιές
τα φιλιά.
Τα όμορφα λόγια,
τις υποσχέσεις.
Φώναζε ο έρωτας.
Και εγω εκεί.
Πίσω απο την πόρτα.
Να αγκαλιάζω τα χέρια μου
και να ερωτεύομαι τους τοίχους.
Να μυρίζω τη μοναξιά
πάνω στο γυμνό μου δέρμα.
Να ερωτεύομαι το ταβάνι και
να φιλάω τα πλακάκια.
Εκει.
Να σε περιμένω.
Δεν θα έρθεις.
Δεν ξέρεις που είμαι.
Όσο και αν φωνάξω δεν με ακούς.
Η πόρτα δεν ανοίγει.
Και είναι τόσο εύκολο να
την ανοίξεις.
Πριν κάνεις την κίνηση
θα την έχω ανοιχτή.
Να τρέξω πάνω σου με φόρα.
Αν χρειαστεί θα τη σπάσω.
Αρκεί να ακούσω μια φορά
τα βήματά σου έρωτα.

Γίνε βέλος.

Σήμερα έγινα βέλος.
Σταμάτησα πια να είμαι στόχος.
Στόχος εκείνων που θέλουν το κακό μου.
Με ισοπέδωσε ο πόνος του βέλους.
Σκούριασα απο τη χρήση.
Με τρυπούσαν.
Όλα εκείνα τα βέλη στο κέντρο.
Πόσα βέλη να αντέξει η καρδιά;
Στο μικρό εκείνο κόκκινο κύκλο.
Όλοι σημάδευαν εκεί.
Και εγώ.
Στημένη πάντα στο ίδιο σημείο
να τους περιμένω.
Σήμερα όμως όχι.
Σήμερα σταμάτησα να πονάω
Έγινα εγώ το βέλος.
Με ένα μόνο στόχο.
Να μη στοχεύω ποτέ την καρδιά.
Παραμόνο τα όνειρά μου.

Ο μονόλογος του κλόουν.

Γέλα μου λέει.

Πρέπει να γελάς.

Αυτή είναι η δουλειά σου.

Έφυγα.

Γύρισα σπίτι,πήγα στο μπάνιο 

και έριξα μια ματιά στο πρόσωπό μου.

Οι μπογιές μου είχαν αλλοιωθεί απο τα δάκρυα.

Κοιτάχτηκα τότε στον καθρέφτη.

Είδα τον εαυτό μου να κλαίει.

Κουράστηκα να είμαι κλόουν.

Σκούπισα με το χέρι μου τις μπογιές

και τότε ούρλιαξα

Ο κλόουν δεν γελάει πια.

Αυτό είναι για εσένα.

Αυτό είναι για εσένα.Για εσένα που αγαπάς,που πονάς,που θες να είσαι ελεύθερος.Για σένα που δεν ακολουθείς την ίδια διαδρομή.Για εσένα που χτίζεις νέους δρόμους,περπατάς και λερώνεις τα δικά σου παπούτσια.Για εσένα που δεν σε αγγίζει η επιφάνεια.Για εσένα που δεν γεμίζεις το κρεβάτι σου με άδειους και ανθρώπους μιας χρήσης.Για εσένα που μαθαίνεις απο τα λάθη σου.Για εσένα που ονειρεύεσαι.Για εσένα που στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια.Για εσένα που κλαις.Για εσένα που γελάς με την καρδιά σου.Για εσένα που κρυώνεις.Για εσένα που σου αρέσει να ταξιδεύεις.Για εσένα που δίνεις αγάπη και δεν περιμένεις αντάλλαγμα.Για εσένα που απλώνεις το χέρι να σηκώσεις εκείνον που έπεσε κάτω.Για εσένα που σφίγγεις τα δόντια σου και δεν τα παρατάς.Για εσένα που δεν ακούς τι λέει ο κόσμος.Για εσένα που έχεις μάθει να λες συγγνώμη και ευχαριστώ.Για εσένα που δεν μπορείς να κοιμηθείς καλά.Για εσένα που είσαι άρρωστος και δεν τα παρατάς.Για εσένα που έχασες τους δικούς σου ανθρώπους και συνεχίζεις να χαμογελάς.Για εσένα που προδώθηκες.Για εσένα που σου αρκούν τα λίγα.Για εσένα που δεν μιλάς πολύ.Για εσένα που κλείνεσαι στον εαυτό σου.Για εσένα που ξυπνάς και κοιμάσαι με το ίδιο όνειρο.Για εσένα που κέρδισες.Για εσένα που έχασες.Για εσένα που είσαι ξεχωριστός.Για εσένα που ελπίζεις.