Σαν σήμερα γεννήθηκα.Πριν 21 χρόνια πήρα την πρώτη μου ανάσα,έκλαψα για πρώτη φορά και ένιωσα την αγκαλιά.Δεν ήξερα τι συμβαίνει γύρω μου.Μονάχα έκλαιγα.Ύστερα,απο ένα μικροσκοπικό και εύθραυστο πλάσμα,κατάφερα να κάνω τα πρώτα μου βήματα.Να πω τα πρώτα μου λόγια,να ανακαλύπτω κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.Ήμουν ευτυχισμένη.Ένιωθα την ασφάλεια και την αγάπη τριγύρω μου.Θυμάμαι,πάντα ήθελα να μεγαλώσω.Να πάρω το κόσμο στα χέρια μου και να τον φτιάξω όπως ονειρευόμουν.Φανταζόμουν έναν κόσμο φτιαγμένο απο χρώματα,χωρίς κακίες,μισαλλοδοξίες και δαίμονες.Μονάχα με χρώματα,μουσικές και αγάπη.Σκεφτόμουν πως μεγαλώνοντας ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.Μεγάλωσα και άλλο.Γνώρισα ανθρώπους.Εκείνους που έμειναν,εκείνους που έφυγαν,εκείνους που με πλήγωσαν,εκείνους που πλήγωσα.Εκείνους που άξιζαν μια ευκαιρία,εκείνους που δεν έδωσαν την ευκαιρία.Εκείνους που χάθηκαν και εκείνους που είναι ακόμα εδώ.Γέλια,κλάματα,θυμός,μοναξιά.Ένα πορτρέτο συναισθημάτων σε μια κορνίζα που μεγαλώνει συνεχώς.Μεγάλωσα και έφτασα ως εδώ.Γεμάτη με πληγές,που δύσκολα επουλώνονται.Με στιγμές που αφήνουν σημάδι στο χρόνο.Όμως ακόμα ανασαίνω,ακόμα κλαίω και ακόμα κάνω βήματα.Ακόμα ονειρεύομαι αυτό τον κόσμο.Τον δικό μου κόσμο.Και είμαι σίγουρη πως υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου