Βρέχει όνειρα.

Βροχή των αστεριών.Αστεριών που ζουν σε έναν απέραντο ουρανό.Και σε έναν ουρανό που μας ενώνει.Όπου και αν είμαστε τα βλέπουμε μαζί να πέφτουν.Ίσως να κάνουμε την ίδια ευχή.Ακόμα και αν δεν τα βλέπεις,υπάρχουν.Είναι εκεί ψηλά και μας κοιτούν.Πάντα μας κοιτούν.Κοίταξέ τα.Λάμπουν.Κάθε ένα είναι μοναδικό.Όπως όλοι.Μην προσπαθείς να τα μετρήσεις.Είναι τόσα,όσα τα όνειρα.Κάθε βράδυ και περισσότερα.Κάθε βράδυ όλο και πληθαίνουν.Όσο εκείνα θα υπάρχουν,να ονειρεύεσαι άνθρωπε.Βρίσκονται πάντα εκεί.Στις χαρές,στις λύπες,στα γέλια,στα κλάματα,στους αποχωρισμούς.Είναι εκεί και μας κοιτούν.Λάμπουν επειδή υπάρχουμε.Ίσως σήμερα πέφτουν γιατί κάποιος απο εμάς απόψε,ξέχασε να ονειρευτεί.Τα αστέρια σβήνουν όταν τα ξεχνάμε.Όπως και οι άνθρωποι.Τίποτα δεν χάνεται όταν το θυμάσαι.Είναι πάντα εκεί ψηλά.Σε εκείνο τον πελώριο ουρανό που μοιραζόμαστε.Και αν καμιά φορά χάσεις την δύναμή σου να κοιτάς τα αστέρια.Είναι τόσο μικρά μπροστά στο σύμπαν,μα κοίταξέ τα.Λάμπουν.

Προσοχή στο κενό.

Μια καθημερινή βόλτα.Ίσως αυτή τη φορά κάπως αλλιώτικη.Περπατάω και μετράω τα κενά.Μπροστά μου βρίσκω πολλούς δρόμους.Ο πρώτος είναι ο δρόμος της οικογένειας.Προχωρώ και εστιάζω στα κενά.Είναι τόσα που σχεδόν μου είναι αδύνατο να συγκρατήσω τον αριθμό τους.Όσο προχωράω βρίσκω και άλλα.Μερικά μεγάλα,μερικά μικρά.Προχωράω γρήγορα απο το παρελθόν στο παρόν μα κάπου εκεί στη μέση λυγίζω.Κουράστηκα να πατάω τα κενά.Στην συνέχεια διαλέγω ένα πιο μικρό δρόμο.Εκείνο της φιλίας.Εκει δεν τρέχω τόσο.Απολαμβάνω τη διαδρομή απο το παρελθόν στο παρόν.Τα κενά λίγα μα μεγάλα.Το βάθος τους με πληγώνει ακόμα.Μα δεν τα παρατάω.Συνεχίζω να προχωρώ ωσπου φτάνω στο τέλος στον δρόμο του έρωτα.Εκεί το κενό μοιάζει με δρόμο.Ένα τεράστιο κενό που δεν μπορείς να προσπεράσεις.Ένα βήμα να κάνεις έχεις βυθιστεί μέσα.Σαν κάποιος να τον γκρέμισε για να μην μπορείς να προχωρήσεις.Κοιτάζω κάτω και πριν προλάβω να καταλάβω έχω μπει μέσα στο κενό.Δεν ακούω και δεν βλέπω.Μόνο αισθάνομαι.Αισθάνομαι αγάπες να έρχονται και να φεύγουν,αισθάνομαι πόνο σε όλο μου το σώμα,αισθάνομαι παγωνιά και θλίψη.Δεν είναι κανείς εκεί να με βοηθήσει.Δεν υπάρχουν πια δρόμοι ούτε επιλογές.Έπρεπε τελικά να ακολουθήσω την οδηγία της ταμπέλας πριν ξεκινήσω τη βόλτα μου.Προσοχή στο κενό μου έλεγε.

Συγγνώμη.

Συγγνώμη.Συγγνώμη που δεν ημουν ποτέ εκεί για εσένα.Συγγνώμη που σε πληγώνω τόσο βαθιά.Βλέπεις βάζω τους άλλους πάνω απο εσένα τις περισσότερες φορές.Συγγνώμη που δεν σου έδειξα πως είναι να χαμογελάς,να χορεύεις κάτω απο τη βροχή,να χαίρεσαι το ξημέρωμα και το πρωινό αεράκι.Συγγνώμη που δεν σε άφησα να χαρείς τους ανθρώπους και συγγνώμη που σε έχω κάνει να τους φοβάσαι.Συγγνώμη που σε αφήνω τόσο καιρό μέσα στο σκοτάδι,ενώ έξω υπάρχει τόσο φως.Συγγνώμη που ζεις μέσα στο γκρι ενώ υπάρχουν τόσα χρώματα.Συγγνώμη που σε αφήνω ακόμα να περιμένεις.Συγγνώμη που δεν σε έχω πάει βόλτα στη θάλασσα.Συγγνώμη που δεν σου έχω δείξει τα αστέρια.Συγγνώμη που σε πονάω και σε τιμωρώ.Συγγνώμη που σε κρύβω απο τον κόσμο.Ίσως να φοβάμαι μη μου πάθεις κακό.Συγγνώμη που δεν σου έχω μάθει την τρυφερή αγκαλιά,το γλυκό φιλί,την αληθινή αγάπη..Συγγνώμη που δεν σε εμπιστεύομαι.Συγγνώμη που σε κάνω να κλαις.Συγγνώμη που σε κλείνω στους τέσσερις τοίχους.Συγγνώμη που δεν σε ταξιδεύω.Συγγνώμη που δεν έχουμε πετάξει ακόμα μαζί,πιο ψηλά απο τους ανθρώπους.Συγγνώμη που σε έχω ξεχάσει.Συγγνώμη εαυτέ μου.