Μια καθημερινή βόλτα.Ίσως αυτή τη φορά κάπως αλλιώτικη.Περπατάω και μετράω τα κενά.Μπροστά μου βρίσκω πολλούς δρόμους.Ο πρώτος είναι ο δρόμος της οικογένειας.Προχωρώ και εστιάζω στα κενά.Είναι τόσα που σχεδόν μου είναι αδύνατο να συγκρατήσω τον αριθμό τους.Όσο προχωράω βρίσκω και άλλα.Μερικά μεγάλα,μερικά μικρά.Προχωράω γρήγορα απο το παρελθόν στο παρόν μα κάπου εκεί στη μέση λυγίζω.Κουράστηκα να πατάω τα κενά.Στην συνέχεια διαλέγω ένα πιο μικρό δρόμο.Εκείνο της φιλίας.Εκει δεν τρέχω τόσο.Απολαμβάνω τη διαδρομή απο το παρελθόν στο παρόν.Τα κενά λίγα μα μεγάλα.Το βάθος τους με πληγώνει ακόμα.Μα δεν τα παρατάω.Συνεχίζω να προχωρώ ωσπου φτάνω στο τέλος στον δρόμο του έρωτα.Εκεί το κενό μοιάζει με δρόμο.Ένα τεράστιο κενό που δεν μπορείς να προσπεράσεις.Ένα βήμα να κάνεις έχεις βυθιστεί μέσα.Σαν κάποιος να τον γκρέμισε για να μην μπορείς να προχωρήσεις.Κοιτάζω κάτω και πριν προλάβω να καταλάβω έχω μπει μέσα στο κενό.Δεν ακούω και δεν βλέπω.Μόνο αισθάνομαι.Αισθάνομαι αγάπες να έρχονται και να φεύγουν,αισθάνομαι πόνο σε όλο μου το σώμα,αισθάνομαι παγωνιά και θλίψη.Δεν είναι κανείς εκεί να με βοηθήσει.Δεν υπάρχουν πια δρόμοι ούτε επιλογές.Έπρεπε τελικά να ακολουθήσω την οδηγία της ταμπέλας πριν ξεκινήσω τη βόλτα μου.Προσοχή στο κενό μου έλεγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου