Η φίλη μου η Θάλασσα.

Απο μικρή θυμάμαι,μου άρεσε η θάλασσα.Συνήθως τα σαββατοκύριακα έκλεβα χρόνο απο το διάβασμά μου και πήγαινα κοντά της.Μ'άρεσε να βάζω τα παλιά μου τρύπια  παπούτσια και να περπατάω.Ήξερα πάντα πως η θάλασσα θα είναι εκεί.Θα με περιμένει,θα με ακούσει χωρίς να μιλήσει.Καθόμουν συνήθως πολύ κοντά της.Κάποιες φορές τόσο κοντά που οι άκρες των μικρών της κυμάτων μου γαργαλούσε και μου μούσκευε τις κάλτσες.Στα μάτια μου έμοιαζε τόσο ζωντανή,μπορεί να μη μιλούσε αλλά πάντα  καταλάβαινα πως νιώθει.Όταν ήταν λυπημένη το χρώμα της ήταν χλωμό και έμοιαζε βρώμικη.Είχε μια γοητευτική μουντάδα και μια μελαγχολία στις άκρες της.Όταν ήταν χαρούμενη,το χρώμα της ήταν πιο καθαρό απο ποτέ.Ήταν γαλάζιο και είχε μια κάθετη λαμπερή γραμμή στη μέση που συνεχώς τρεμόπαιζε.Η μεγαλύτερή της χαρά ήταν όταν ο ήλιος και το φεγγάρι την άγγιζαν.Όταν πάλι θύμωνε ξεσπούσε στα βράχια.Γινόταν τόσο διαφορετική!Μάζευε τις δυνάμεις της προς τα μέσα και ξεσπούσε στην ακτή με όλη της τη δύναμη,πετώντας τα φύκια και τις πέτρες στην ακτή.Δεν τη φοβήθηκα όμως ποτέ.Την αγαπούσα τόσο που ήμουν κοντά της ακόμα και όταν θύμωνε.Στα μάτια μου ήταν πάντα όμορφη και αληθινή.Ίσως και εγώ να την είχα πονέσει πετώντας της πετραδάκια όμως δεν μου κράτησε ποτέ κακία.Και εγώ,δεν το έκανα για κακό.Βλέπεις κάποιες φορές κάνεις πράγματα όχι απο κακία αλλά απο αμέλεια.Εκείνη όμως ποτέ δεν μου έκανε κακό.Πάντοτε με ηρεμούσε και με άκουγε.Άκουγε υπομονετικά δίχως να πει κουβέντα.Μόνο που την κοιτούσα ταξίδευα μαζί της.Αυτή ηταν η φίλη μου η θάλασσα,πιστή και αιώνια φίλη μου.Έχω να την δω καιρό αλλά ποτέ δεν την ξεχνάω.Είναι πάντα μέσα μου.Και θα έρθει η στιγμή που μονάχα περιμένω.Να ζήσω κοντά της.

Μέσα σ'ένα τσιγάρο.

Ζεις μέσα σ'ένα τσιγάρο.
Στο δικό μου,στριφτό μου τσιγάρο.
Ο καπνός του,η ανάσα σου.
Μπαίνει μέσα στα πνευμόνια μου και με καίει.
Μένει εκεί,γίνετε ένα με τις φλέβες μου
και φτάνει στη καρδιά μου.
Η στάχτη του,το χαμόγελό σου.
Χάνεται σιγά σιγά και σε σβήνει,
σε κάνει μικρό,σε αλλοιώνει.
Η απουσία σου μου κιτρινίζει τα δάχτυλα.
Μουδιάζει τα άκρα μου και με κάνει να τρέμω.
Πως να μη τρέμω;
Αφού σε χρειάζομαι.
Το τασάκι είμαι εγώ.
Καρτερώ να αγκαλιάσω τις στάχτες σου όταν καείς.
Σε αγκαλιάζω σφιχτά για τελευταία φορά πριν σβήσεις.
Ο αναπτήρας,η αγάπη.
Είναι εκείνη η μικρή φλόγα που ξεπετάγεται
και μας κρατάει ζωντανούς.
Μην τη φοβάσαι.
Θέλει να σε ζεστάνει,όχι να σε κάψει.
Πρόσεχε,δεν πρέπει να αδειάσει,μην τον αφήσεις.
Κράτα μια μικρή τρεμάμενη σπίθα λίγο πριν το τέλος.
Και αν ποτέ βρεθείς στο σκοτάδι
μη διστάσεις να τον ανάψεις.
Σου ανήκει.
Χωρίς αυτή δεν είσαι τίποτα.
Παρα μονάχα ένα τσιγάρο
σε κλειστό πακέτο.

Μονόλογος.

Κοίτα τον εαυτό σου.
Βλέπεις;
Αυτή είσαι.
Είσαι μια παγωμένη μορφή.
Ανίκανη να αγαπηθείς.
Κανείς δεν σε αγαπάει.
Με ακους;
Είσαι μόνη σου.
Έτσι θα μείνεις,
μόνη σου.
Τόσα χρόνια ποιος σε αγάπησε;
Ποιος σε ερωτεύτηκε;
Κανείς.
Δεν αξίζεις την αγάπη τους.
Είσαι ανίκανη.
Όλοι σε χρησιμοποιούν και μετά σε πετάνε.
Είσαι ο άνθρωπος της μιας χρήσης.
Έτσι σε βλέπουν.
Μια ζωή κενή,χωρίς συναισθήματα.
Άδεια.
Γεννήθηκες απλά για να καλύπτεις την κενή θέση του κρεβατιού τους.
Κανείς δεν θέλει να κοιμάται και να ξυπνάει μαζί σου.
Για αυτούς είσαι μόνο ένα εύκολο κομμάτι σάρκας.
Χωρίς καρδιά.
Χωρίς ψυχή.
Χωρίς συναίσθημα.
Νομίζεις πως ξέρεις να αγαπάς;
Τίποτα δεν ξέρεις.
Και δεν θα μάθεις.
Δεν θα νιώσεις ποτέ την αγάπη.
Μην τη περιμένεις.
Δεν θα έρθει.
Μια ζωή θα είσαι εσύ και το κουφάρι σου.
Με αυτό θα μείνεις.
Καταδικασμένη να μην αγαπηθείς ποτέ.