επόμενη στάση: ζωή.

Μια διαδρομή ενός αστικού λεωφορείου η ζωή.Μπαίνεις,συνήθως μόνος,περιμένοντας να βρεις  μια κενή θέση.Σε κάθε στάση,άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν.Άλλοι μένουν για πολύ,άλλοι για λίγο.Κάποιοι απο αυτούς θα κάτσουν δίπλα σου,κάποιοι απέναντί σου,πίσω σου και μπροστά σου.Έτσι και στη ζωή.Κάποιοι απο τους ανθρώπους που θα έρθουν,θα μείνουν δίπλα σου,όσο χρειάζεται,σου δίνουν αυτά που πρέπει και φεύγουν.Εκείνοι που είναι πίσω σου,είναι το παρελθόν.είναι εκείνοι που κοιτούν έξω απο το παράθυρο,είναι οι αναμνήσεις.Αυτοί μπροστά,είναι τα απωθημένα,είναι όλοι όσοι προτίμησαν να κάτσουν αλλού και ας είχε δίπλα σου μια κενή θέση.Να θυμάστε,οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.Και ας είναι συνεπιβάτες,όλοι είναι περαστικοί.Δεν ξέχασα τον οδηγό.Εκείνος,είναι ο χρόνος.Και ο προορισμός,δική μας απόφαση..

Η γκρι κοπέλα.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γκρι κοπέλα που αγαπούσε πολύ τα χρώματα.Οι φίλοι της ήταν όλοι χρωματιστοί.Άλλοι μπλε,άλλοι κόκκινοι,άλλοι κίτρινοι άλλοι πράσινοι.¨Εκεινη όμως ήταν γκρι.Απο μικρή της άρεσε να ζωγραφίζει.Έπερνε πινέλα και χρωμάτιζε τα χαρτιά,τους τοίχους,τα τελάρα.Πίστευε πως έτσι έδινε χρώμα στη ζωή της.Εκείνη όμως ήταν γκρι.Το μόνο που ήθελε ήταν να αλλάξει χρώμα.Δεν την ένοιαζε αν γινόταν κόκκινη,κίτρινη ή μπλε.Ήθελε απλά να αλλάξει.Μεγαλώνοντας συνάντησε πολλούς χρωματιστούς ανθρώπους.Όμως κανείς δεν την άλλαξε.Εκείνη στεναχωριόταν γιατί δεν είχε βρει κανέναν που θα της άλλαζε το γκρι που είχε μέσα της.Κάποια στιγμή,σε ένα ταξίδι της κάπου μακρυά γνώρισε έναν άνθρωπο.Έναν γκρι άνθρωπο.Ήταν όμορφος,μα πιο πολύ όμορφος ήταν στη καρδιά.Είχε όλα εκείνα τα χρώματα που η γκρι κοπέλα ζωγράφιζε απο μικρή.Όταν ήταν μαζί του η καρδιά της γινόταν σαν ένα ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά απο την καταιγίδα.Πριν φύγει απο εκείνο το μακρινό μέρος της είπε:''Και να θυμάσαι.Σημασία δεν έχει το τι χρώμα βλέπεις,αλλά πόσα χρώματα υπάρχουν στη καρδιά σου''.Έτσι,η γκρι κοπέλα δεν ήταν ποτέ ξανά γκρι.Ακόμα και σήμερα η καρδιά της παραμένει πολύχρωμη γιατί θυμάται πάντα τη κουβέντα του.Γιατί σημασία δεν έχει το χρώμα που βλέπεις,αλλά το χρώμα που κρύβεται μέσα σου.

Καθρέφτης.

Λένε πως ο χειρότερος εχθρός,είναι ο ίδιος  ο εαυτός μας.Είναι εκείνος που όταν πέφτεις στο κρεβάτι,εκείνη τη μικρή στιγμή,λίγο πριν κλείσεις τα μάτια,σε τρομάζει.Σου λέει σιγανά στο αυτί πως απόψε πάλι έχασες την ευκαιρία να ζήσεις.Εσύ θυμώνεις,κλαις,και αγκαλιάζεις σφιχτά το μαξιλάρι.Το μόνο που θες είναι να ξεχάσεις.Να σταματήσεις να θυμάσαι.Να σταματήσεις να αισθάνεσαι.Μη φοβάσαι να ανοίξεις τα μάτια σου.Ανοιξέ τα και δες τη ζωή.Δες το φως,δες το σκοτάδι,δες τα δέντρα,δες τη θάλασσα,δες τη βροχή.Δες όλα εκείνα που θα κάνουν τη ψυχή σου να ανακουφιστεί απο τον πόνο.Δες ακόμα και εκείνα που πονούν.Μη φοβάσαι να πονέσεις.Ο πόνος είναι εκείνος που θα φέρει στο τέλος την ουσιαστική ευτυχία.Μετά σήκω.Πήγαινε μπροστά στον καθρέφτη και δες το πρόσωπό σου.Δες κάθε λεπτομέρεια που σε κάνει τόσο ξεχωριστό.Δες μέσα απο τον δικό σου καθρέφτη.Είναι εκείνος που σου λέει πάντα την αλήθεια.Μίλησε στον εαυτό σου.Αντιμετώπισε αυτό τον φόβο.Προσπάθησε να τον αγαπήσεις.Κλάψε,γέλα,θύμωσε.Μόνο έτσι θα τον αγαπήσεις.Γέμισέ τον με συναισθήματα.Βοήθησέ τον να μείνει κοντά σου.Δεν θα ξανατρομάξει πια.Και αν ο καθρέφτης έχει σπάσει,ο χρόνος θα σου δώσει τα χαμένα σου κομμάτια.Τώρα πέσε στο κρεβάτι,πάρε μια βαθιά ανάσα και αγκάλιασε τον εαυτό σου με αγάπη και όχι με φόβο.Καληνύχτα.