Είναι αυτή η αίσθηση πως,όλα τελειώνουν δίχως να είχαν ποτε αρχίσει.Ο καιρός περνα και το παρελθόν προβάλλεται σε ταινία στον πιο σκοτεινο κινηματογράφο.Ηθοποιοί έρχονται και φευγουν.Οταν η σκηνή αλλάζει, εκείνοι εξαφανίζονται πίσω απο τις κάμερες. Πρωταγωνιστής,ο ίδιος σου ο εαυτός.Ο ρόλος σου μεταμορφώνεται με βαση τις συνθήκες.Σε αυτό το έργο η σκηνοθεσία επιτρέπει λάθη.Λάθος στιγμές,λάθος πορείες,λάθος κινήσεις,λάθος ανθρώπους.Επιτρέπει χαρές, λύπες,γέλια και δάκρυα.Σε αυτό το έργο ο κανόνας είναι να μην υπάρχει κανόνας.Δεν υπαρχουν κομμένες σκηνες.Ουτε χάπι εντ.Σε αυτή τη προβολή καθετί διαφέρει.Κάθε μερα παίζεται κάτι διαφορετικό.Κάθε μέρα η προβολή είναι ξεχωριστή.Και ο ρόλος σου,μοναδικος.Αυτό το έργο δεν τελειωνει.Ίσως γιατί τελικά να μην αρχισε ποτε.Μην ξεχνάς ομως πως η προβολή είναι για εναν.Και αυτός είναι μοναχα εσυ.
