Απουσία.

Μια λέξη κρύα,παγωμένη,παρ'όλα αυτά τόσο έντονη στη καθημερινότητα.Ο ορισμός της περιορίζεται σε μία μόνο πρόταση: ''το να μην παρευρίσκεται κάποιος ή κάτι εκεί όπου θα έπρεπε ή όπου θα αναμενόταν να είναι".Η λέξη πρέπει,δείχνει την ανάγκη.Την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος απο ένα πρόσωπο,δύο μάτια,δύο χείλη,ένα άγγιγμα.Οι περισσότεροι λένε πως όταν κάποιος δεν είναι κοντά σου,έχει αφήσει την απουσία του στο πλευρό σου.Όμως εκείνη δεν σου καλύπτει απολύτως κανένα κενό.Το μόνο που κάνει είναι να σε τρομάζει,να σε κρυώνει και να σε πονάει.Ζει εκεί,κοντά σου.Σου λέει μια καλημέρα και μια καληνύχτα,μα,εσένα σε τρομάζει.Η απουσία είναι φίλη της μοναξιάς.Συνήθως είναι απο τις πιο πιστές σου φίλες,πάντα σε ακούνε,σε καταλαβαίνουν.Είναι πάντα κοντά σου και νιώθεις οτι σε σφίγγουν δυνατά.Μα,το μόνο που θες είναι να φύγουν.Να φύγουν όσο πιο μακρυά γίνεται και να μην ξαναγυρίσουν.Παρακαλάς να σου φέρουν πίσω τις όμορφες εκείνες στιγμές που έχουν παγώσει μέσα στη καρδιά σου.Όμως,πολλές φορές εκείνο που έχουμε περισσότερη ανάγκη,δεν έρχεται.Όχι επειδή δεν μας αξίζει αλλά ίσως επειδή δεν είναι η κατάλληλη στιγμή..

Η βροχή της ψυχής.

Το όνομα αυτής,βροχή.Αν θέλαμε να παρουσιάσουμε τη βροχή με μια ανθρώπινη ιδιότητα,αυτή θα ήταν τα δάκρυα.Λένε επίσης πως όταν ο ουρανός αφήνει στην γη τις σταγόνες,σημαίνει πως κλαίει για εμάς τους ανθρώπους.Όμως,δεν μπορεί κανένας απο εμάς να βρεί την πραγματική ερμηνεία του φαινομένου.Ας περάσουμε όμως στην ανθρώπινή μας ιδιότητα,τα δάκρυα.Από επιστημονικής άποψης,τα δάκρυα παράγονται για να κρατάνε το μάτι μας υγρό και να μπορεί να κινείται με ευκολία.Στη πραγματικότητα όμως,τα δάκρυα καθαρίζουν τις ψυχές μας.Εκφράζουν κάθε είδους συναισθήματα που κρύβουμε μέσα μας.Πόνος,χαρά,θλίψη,συγκίνηση,απώλεια.Είναι συνήθως τα αίτια που μας προκαλούν αυτή την αλμυρή βροχή κάτω απο τα μάτια μας.Αν παρατηρήσουμε,θα δούμε πως στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσει η βροχή.Λένε πως όταν βρέχει,δεν μπορούν να κάνουν εύκολα τις μετακινήσεις τους,κλείνονται στο σπίτι και όταν βγουν,θα πάρουν πάντα μια ομπρέλα για να τους προστατεύει απο τις χοντρές ψιχάλες.Όλοι λοιπόν αυτοί οι λόγοι,καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι φοβούνται τη βροχή.Ετσι λοιπόν φοβούνται και τα δάκρυα.Αισθάνονται πως αν κλάψουν θα προδωθούν.Και εμέις οι άνθρωποι έχουμε τη τάση να κλεινόμαστε στο δικό μας κλουβί.Φοβόμαστε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας μήπως παρεξηγηθούμε ή ακόμα και να προδωθούμε.Εκείνο που πρέπει,είναι να καταπολεμήσουμε αυτόν τον εσωτερικό μας φόβο και να αφήσουμε τη καταιγίδα μας να ξεσπάσει.Να μη φοβόμαστε να περπατάμε κάτω απο τη βροχή,γιατί αν δεν βραχούμε από τα ίδια μας τα δάκρυα,δεν θα ξεδιψάσουμε ποτέ...