Σε ένα παγκάκι.

Άλλη μια κενή νύχτα.Κενή μα τόσο γεμάτη.Καθισμένη σε αυτό το μεγάλο ξύλινο παγκάκι.Χωράει πολλούς.Μα πάντα κάθομαι μόνη.Είναι το μέρος που συλλογίζομαι κάθε όνειρο και έρχομαι σε επαφή με τους πιο μεγάλους μου φόβους.Παρέα μου είναι ο καπνός απο τα τσιγάρα μου,που πότε τον φυσάω με μανία και πότε αργά,σα να ψυθιρίζω μια χαμένη μου ελπίδα.Ένα όνειρο ή μια ευχή που έγινε στάχτη.Όπως αυτή που σβήνει το τσιγάρο μου.Γύρω σκοτάδι.Και ας έχει φως όλα είναι σκοτεινά.Σαν εκείνες τις στιγμές που μοιάζω αβοήθητη και ξένη.Απλώνω το χέρι μου μα το μόνο που πιάνω είναι μια ψυχρή και παγωμένη επιφάνεια.Η ζεστασιά δεν είναι πουθενά τριγύρω.Ίσως την πήρε μαζί του ένας περαστικός είτε κάποιος που καθόταν εδώ πριν απο εμένα.Πόσοι άνθρωποι να έχουν κάτσει εδώ;Τι να έχουν πει;Τι να έχουν σκεφτεί,νιώσει;Άραγε να έχουν ερωτευτεί;Έχουν νιώσει αυτή τη ζεστασιά;Έχουν πονέσει;Μήπως είναι μόνοι;Μόνο τούτο εδώ το παγκάκι ξέρει.Για κάποιους μπορεί να είναι μια προσωρινή στάση,για άλλους κάποιες ξύλινες και κρύες σανίδες και για άλλους ίσως το σπίτι τους.Για μένα,ένας φίλος που λέω τα μυστικά μου. Θα μείνουν εκεί.Ανάμεσα στα κενά.