Σαν σήμερα.

Σαν σήμερα γεννήθηκα.Πριν 21 χρόνια πήρα την πρώτη μου ανάσα,έκλαψα για πρώτη φορά και ένιωσα την αγκαλιά.Δεν ήξερα τι συμβαίνει γύρω μου.Μονάχα έκλαιγα.Ύστερα,απο ένα μικροσκοπικό και εύθραυστο πλάσμα,κατάφερα να κάνω τα πρώτα μου βήματα.Να πω τα πρώτα μου λόγια,να ανακαλύπτω κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.Ήμουν ευτυχισμένη.Ένιωθα την ασφάλεια και την αγάπη τριγύρω μου.Θυμάμαι,πάντα ήθελα να μεγαλώσω.Να πάρω το κόσμο στα χέρια μου και να τον φτιάξω όπως ονειρευόμουν.Φανταζόμουν έναν κόσμο φτιαγμένο απο χρώματα,χωρίς κακίες,μισαλλοδοξίες και δαίμονες.Μονάχα με χρώματα,μουσικές και αγάπη.Σκεφτόμουν πως μεγαλώνοντας ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.Μεγάλωσα και άλλο.Γνώρισα ανθρώπους.Εκείνους που έμειναν,εκείνους που έφυγαν,εκείνους που με πλήγωσαν,εκείνους που πλήγωσα.Εκείνους που άξιζαν μια ευκαιρία,εκείνους που δεν έδωσαν την ευκαιρία.Εκείνους που χάθηκαν και εκείνους που είναι ακόμα εδώ.Γέλια,κλάματα,θυμός,μοναξιά.Ένα πορτρέτο συναισθημάτων σε μια κορνίζα που μεγαλώνει συνεχώς.Μεγάλωσα και έφτασα ως εδώ.Γεμάτη με πληγές,που δύσκολα επουλώνονται.Με στιγμές που αφήνουν σημάδι στο χρόνο.Όμως ακόμα ανασαίνω,ακόμα κλαίω και ακόμα κάνω βήματα.Ακόμα ονειρεύομαι αυτό τον κόσμο.Τον δικό μου κόσμο.Και είμαι σίγουρη πως υπάρχει.

Πίσω απο την πόρτα.

Στεκόμουν πίσω απο την πόρτα.
Χωρίς να μιλώ.
Μονάχα άκουγα.
Άκουγα ζευγάρια να αγαπιούνται.
Άκουγα τις αγκαλιές
τα φιλιά.
Τα όμορφα λόγια,
τις υποσχέσεις.
Φώναζε ο έρωτας.
Και εγω εκεί.
Πίσω απο την πόρτα.
Να αγκαλιάζω τα χέρια μου
και να ερωτεύομαι τους τοίχους.
Να μυρίζω τη μοναξιά
πάνω στο γυμνό μου δέρμα.
Να ερωτεύομαι το ταβάνι και
να φιλάω τα πλακάκια.
Εκει.
Να σε περιμένω.
Δεν θα έρθεις.
Δεν ξέρεις που είμαι.
Όσο και αν φωνάξω δεν με ακούς.
Η πόρτα δεν ανοίγει.
Και είναι τόσο εύκολο να
την ανοίξεις.
Πριν κάνεις την κίνηση
θα την έχω ανοιχτή.
Να τρέξω πάνω σου με φόρα.
Αν χρειαστεί θα τη σπάσω.
Αρκεί να ακούσω μια φορά
τα βήματά σου έρωτα.

Γίνε βέλος.

Σήμερα έγινα βέλος.
Σταμάτησα πια να είμαι στόχος.
Στόχος εκείνων που θέλουν το κακό μου.
Με ισοπέδωσε ο πόνος του βέλους.
Σκούριασα απο τη χρήση.
Με τρυπούσαν.
Όλα εκείνα τα βέλη στο κέντρο.
Πόσα βέλη να αντέξει η καρδιά;
Στο μικρό εκείνο κόκκινο κύκλο.
Όλοι σημάδευαν εκεί.
Και εγώ.
Στημένη πάντα στο ίδιο σημείο
να τους περιμένω.
Σήμερα όμως όχι.
Σήμερα σταμάτησα να πονάω
Έγινα εγώ το βέλος.
Με ένα μόνο στόχο.
Να μη στοχεύω ποτέ την καρδιά.
Παραμόνο τα όνειρά μου.

Ο μονόλογος του κλόουν.

Γέλα μου λέει.

Πρέπει να γελάς.

Αυτή είναι η δουλειά σου.

Έφυγα.

Γύρισα σπίτι,πήγα στο μπάνιο 

και έριξα μια ματιά στο πρόσωπό μου.

Οι μπογιές μου είχαν αλλοιωθεί απο τα δάκρυα.

Κοιτάχτηκα τότε στον καθρέφτη.

Είδα τον εαυτό μου να κλαίει.

Κουράστηκα να είμαι κλόουν.

Σκούπισα με το χέρι μου τις μπογιές

και τότε ούρλιαξα

Ο κλόουν δεν γελάει πια.

Αυτό είναι για εσένα.

Αυτό είναι για εσένα.Για εσένα που αγαπάς,που πονάς,που θες να είσαι ελεύθερος.Για σένα που δεν ακολουθείς την ίδια διαδρομή.Για εσένα που χτίζεις νέους δρόμους,περπατάς και λερώνεις τα δικά σου παπούτσια.Για εσένα που δεν σε αγγίζει η επιφάνεια.Για εσένα που δεν γεμίζεις το κρεβάτι σου με άδειους και ανθρώπους μιας χρήσης.Για εσένα που μαθαίνεις απο τα λάθη σου.Για εσένα που ονειρεύεσαι.Για εσένα που στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια.Για εσένα που κλαις.Για εσένα που γελάς με την καρδιά σου.Για εσένα που κρυώνεις.Για εσένα που σου αρέσει να ταξιδεύεις.Για εσένα που δίνεις αγάπη και δεν περιμένεις αντάλλαγμα.Για εσένα που απλώνεις το χέρι να σηκώσεις εκείνον που έπεσε κάτω.Για εσένα που σφίγγεις τα δόντια σου και δεν τα παρατάς.Για εσένα που δεν ακούς τι λέει ο κόσμος.Για εσένα που έχεις μάθει να λες συγγνώμη και ευχαριστώ.Για εσένα που δεν μπορείς να κοιμηθείς καλά.Για εσένα που είσαι άρρωστος και δεν τα παρατάς.Για εσένα που έχασες τους δικούς σου ανθρώπους και συνεχίζεις να χαμογελάς.Για εσένα που προδώθηκες.Για εσένα που σου αρκούν τα λίγα.Για εσένα που δεν μιλάς πολύ.Για εσένα που κλείνεσαι στον εαυτό σου.Για εσένα που ξυπνάς και κοιμάσαι με το ίδιο όνειρο.Για εσένα που κέρδισες.Για εσένα που έχασες.Για εσένα που είσαι ξεχωριστός.Για εσένα που ελπίζεις.

Πρώτη προβολή

Είναι αυτή η αίσθηση πως,όλα τελειώνουν δίχως να είχαν ποτε αρχίσει.Ο καιρός περνα και το παρελθόν προβάλλεται σε ταινία στον πιο σκοτεινο κινηματογράφο.Ηθοποιοί έρχονται και φευγουν.Οταν η σκηνή αλλάζει, εκείνοι εξαφανίζονται πίσω απο τις κάμερες. Πρωταγωνιστής,ο ίδιος σου ο εαυτός.Ο ρόλος σου μεταμορφώνεται με βαση τις συνθήκες.Σε αυτό το έργο η σκηνοθεσία επιτρέπει λάθη.Λάθος στιγμές,λάθος πορείες,λάθος κινήσεις,λάθος ανθρώπους.Επιτρέπει χαρές, λύπες,γέλια και δάκρυα.Σε αυτό το έργο ο κανόνας είναι να μην υπάρχει κανόνας.Δεν υπαρχουν κομμένες σκηνες.Ουτε χάπι εντ.Σε αυτή τη προβολή καθετί διαφέρει.Κάθε μερα παίζεται κάτι διαφορετικό.Κάθε μέρα η προβολή είναι ξεχωριστή.Και ο ρόλος σου,μοναδικος.Αυτό το έργο δεν τελειωνει.Ίσως γιατί τελικά να μην αρχισε ποτε.Μην ξεχνάς ομως πως η προβολή είναι για εναν.Και αυτός είναι μοναχα εσυ.

Βρέχει όνειρα.

Βροχή των αστεριών.Αστεριών που ζουν σε έναν απέραντο ουρανό.Και σε έναν ουρανό που μας ενώνει.Όπου και αν είμαστε τα βλέπουμε μαζί να πέφτουν.Ίσως να κάνουμε την ίδια ευχή.Ακόμα και αν δεν τα βλέπεις,υπάρχουν.Είναι εκεί ψηλά και μας κοιτούν.Πάντα μας κοιτούν.Κοίταξέ τα.Λάμπουν.Κάθε ένα είναι μοναδικό.Όπως όλοι.Μην προσπαθείς να τα μετρήσεις.Είναι τόσα,όσα τα όνειρα.Κάθε βράδυ και περισσότερα.Κάθε βράδυ όλο και πληθαίνουν.Όσο εκείνα θα υπάρχουν,να ονειρεύεσαι άνθρωπε.Βρίσκονται πάντα εκεί.Στις χαρές,στις λύπες,στα γέλια,στα κλάματα,στους αποχωρισμούς.Είναι εκεί και μας κοιτούν.Λάμπουν επειδή υπάρχουμε.Ίσως σήμερα πέφτουν γιατί κάποιος απο εμάς απόψε,ξέχασε να ονειρευτεί.Τα αστέρια σβήνουν όταν τα ξεχνάμε.Όπως και οι άνθρωποι.Τίποτα δεν χάνεται όταν το θυμάσαι.Είναι πάντα εκεί ψηλά.Σε εκείνο τον πελώριο ουρανό που μοιραζόμαστε.Και αν καμιά φορά χάσεις την δύναμή σου να κοιτάς τα αστέρια.Είναι τόσο μικρά μπροστά στο σύμπαν,μα κοίταξέ τα.Λάμπουν.

Προσοχή στο κενό.

Μια καθημερινή βόλτα.Ίσως αυτή τη φορά κάπως αλλιώτικη.Περπατάω και μετράω τα κενά.Μπροστά μου βρίσκω πολλούς δρόμους.Ο πρώτος είναι ο δρόμος της οικογένειας.Προχωρώ και εστιάζω στα κενά.Είναι τόσα που σχεδόν μου είναι αδύνατο να συγκρατήσω τον αριθμό τους.Όσο προχωράω βρίσκω και άλλα.Μερικά μεγάλα,μερικά μικρά.Προχωράω γρήγορα απο το παρελθόν στο παρόν μα κάπου εκεί στη μέση λυγίζω.Κουράστηκα να πατάω τα κενά.Στην συνέχεια διαλέγω ένα πιο μικρό δρόμο.Εκείνο της φιλίας.Εκει δεν τρέχω τόσο.Απολαμβάνω τη διαδρομή απο το παρελθόν στο παρόν.Τα κενά λίγα μα μεγάλα.Το βάθος τους με πληγώνει ακόμα.Μα δεν τα παρατάω.Συνεχίζω να προχωρώ ωσπου φτάνω στο τέλος στον δρόμο του έρωτα.Εκεί το κενό μοιάζει με δρόμο.Ένα τεράστιο κενό που δεν μπορείς να προσπεράσεις.Ένα βήμα να κάνεις έχεις βυθιστεί μέσα.Σαν κάποιος να τον γκρέμισε για να μην μπορείς να προχωρήσεις.Κοιτάζω κάτω και πριν προλάβω να καταλάβω έχω μπει μέσα στο κενό.Δεν ακούω και δεν βλέπω.Μόνο αισθάνομαι.Αισθάνομαι αγάπες να έρχονται και να φεύγουν,αισθάνομαι πόνο σε όλο μου το σώμα,αισθάνομαι παγωνιά και θλίψη.Δεν είναι κανείς εκεί να με βοηθήσει.Δεν υπάρχουν πια δρόμοι ούτε επιλογές.Έπρεπε τελικά να ακολουθήσω την οδηγία της ταμπέλας πριν ξεκινήσω τη βόλτα μου.Προσοχή στο κενό μου έλεγε.

Συγγνώμη.

Συγγνώμη.Συγγνώμη που δεν ημουν ποτέ εκεί για εσένα.Συγγνώμη που σε πληγώνω τόσο βαθιά.Βλέπεις βάζω τους άλλους πάνω απο εσένα τις περισσότερες φορές.Συγγνώμη που δεν σου έδειξα πως είναι να χαμογελάς,να χορεύεις κάτω απο τη βροχή,να χαίρεσαι το ξημέρωμα και το πρωινό αεράκι.Συγγνώμη που δεν σε άφησα να χαρείς τους ανθρώπους και συγγνώμη που σε έχω κάνει να τους φοβάσαι.Συγγνώμη που σε αφήνω τόσο καιρό μέσα στο σκοτάδι,ενώ έξω υπάρχει τόσο φως.Συγγνώμη που ζεις μέσα στο γκρι ενώ υπάρχουν τόσα χρώματα.Συγγνώμη που σε αφήνω ακόμα να περιμένεις.Συγγνώμη που δεν σε έχω πάει βόλτα στη θάλασσα.Συγγνώμη που δεν σου έχω δείξει τα αστέρια.Συγγνώμη που σε πονάω και σε τιμωρώ.Συγγνώμη που σε κρύβω απο τον κόσμο.Ίσως να φοβάμαι μη μου πάθεις κακό.Συγγνώμη που δεν σου έχω μάθει την τρυφερή αγκαλιά,το γλυκό φιλί,την αληθινή αγάπη..Συγγνώμη που δεν σε εμπιστεύομαι.Συγγνώμη που σε κάνω να κλαις.Συγγνώμη που σε κλείνω στους τέσσερις τοίχους.Συγγνώμη που δεν σε ταξιδεύω.Συγγνώμη που δεν έχουμε πετάξει ακόμα μαζί,πιο ψηλά απο τους ανθρώπους.Συγγνώμη που σε έχω ξεχάσει.Συγγνώμη εαυτέ μου.

Ευχαριστώ.

Σήμερα είναι η μέρα που έχω την ανάγκη να πω αυτή τη λέξη.Ευχαριστώ.Μια τόσο απλή αλλά τόσο σπουδαία λέξη.Μια λέξη που σε πληγώνει ή σε γιατρεύει.Σε αδειάζει ή σε γεμίζει.Ευχαριστώ λοιπόν.Ευχαριστώ την οικογένειά μου,που με μεγάλωσε.Από ένα βρέφος που δεν ήξερε ούτε να μιλάει και ούτε να περπατάει,μου δίδαξαν τη σκέψη,τα συναισθήματα,με αποδέχτηκαν γι αυτό που είμαι,μου παρείχαν την ασφάλεια και την αγάπη χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα.Έπειτα,ένα ευχαριστώ στους φίλους μου.Σε εκείνους που ήρθαν και έμειναν αλλά και σε εκείνους που έφυγαν.Βλέπεις,σε αυτή τη ζωή δεν μένει τίποτα για πάντα.Ακόμα και όσοι έφυγαν μου έμαθαν απο κάτι.Μου έμαθαν πως είναι να χάνεις ανθρώπους που θεωρούσες δεδομένους,που μοιραζόσουν σχεδόν τα πάντα,που αγαπούσες,τώρα στα μάτια σου να φαίνονται άγνωστοι.Αγνώριστοι.Σχεδόν διάφανοι.Ευχαριστώ τους έρωτες,τις αγάπες,τους χωρισμούς,τους ανθρώπους της μιας βραδιάς.Εκείνους που με πλήγωσαν,εκείνους που ίσως να πλήγωσα,εκείνους που με αγάπησαν,αν με αγάπησαν,εκείνους που αγάπησα,εκείνους που δεν αισθάνθηκαν ποτέ,εκείνους που μοιράστηκα μαζί τους ένα κρεβάτι,εκείνους που δεν μοιράστηκα τίποτα.εκείνους που έφυγαν,εκείνους που δεν ήρθαν ποτέ.Ευχαριστώ.Χωρίς εκείνους δεν θα ήμουν ποτέ αυτό που είμαι.Χωρίς εκείνους θα ήμουν άλλη.Χωρίς εκείνους δεν θα ήμουν εγώ.

Ένα αλλιώτικο ξημέρωμα.

Εκείνο το ξημέρωμα πέταξε..Απο μικρή,αυτό το κοριτσάκι αγαπούσε τα πουλιά.Θυμάμαι καθόταν στο μπαλκόνι και τα παρατηρούσε με τις ώρες.Της άρεσε να χαζεύει τα διάφορα χρώματά τους και τα περίεργα πετάγματα  που έκαναν απο δέντρο σε δέντρο.Προσπαθούσε να καταλάβει πως αυτά τα δύο χεράκια τους στο πλάι ήταν ικανά να τα κρατήσουν και να τα ανεβάζουν κάθε φορά όλο και πιο ψηλά.Σχεδόν τη μάγευε αυτή η διαδικασία.Το μόνο που ζητούσε ήταν να μάθει να πετάει.Έλεγε στη μαμά της να της αγοράσει δύο φτερά.Η μαμά της,συνεχώς της έλεγε πως όλοι έχουν φτερά και πως κάποια μέρα,όταν γίνει πιο μεγάλη,τα φτερά θα ανοίξουν και θα μπορέσει να πετάξει πολύ μακρυά.το κοριτσάκι μεγάλωνε και η ανάγκη της να πετάξει όλο και μεγάλωνε.Θυμάμαι δεν άντεχε να βλέπει τα πουλιά μέσα σε κλουβια.Έλεγε πως δεν είναι ελεύθερα και έτσι τους άνοιγε αυτό το μικρό σιδερένιο πορτάκι στο πλάι για να φύγουν.Έτσι ήθελε τη ζωή της.Ελεύθερη.Όσο μεγάλωνε απογοητευόταν όλο και πιο πολύ.Κοιτούσε γύρω της και έβλεπε ανθρώπους με χέρια λερωμένα,βρώμικα,γεμάτα απο κακό.Δεν αισθανόταν το χάδι και την αγάπη.Παρα μόνο τη βρωμιά και την επιφάνεια.Σκεφτόταν πως δεν θα έπρεπε να έχουμε χέρια αν δεν ξέρουμε να αγγίζουμε τρυφερά και να αγκαλιάζουμε σφιχτά τους ανθρώπους.Το μόνο που ζητούσε ήταν φτερά.Ενα ζευγάρι φτερά για να πετάξει μακρυά απο τους ανθρώπους.Να φτάσει ψηλά,σε μεγάλες ταχύτητες.Ένα βράδυ περπατούσε στο δρόμο και σκεφτόταν αυτα τα φτερά.Τα είχε φανταστεί με τόση λεπτομέρεια,που ήταν σίγουρη πως υπάρχουν.Οι σκέψεις της ήταν τόσες που ήρθε το ξημέρωμα και περπατούσε ακόμα.Δεν είχε προορισμό.Δεν ήξερε που είναι.Απλά περπατούσε.Και την θυμάμαι.Το βήμα της ήταν χαμένο και το βλέμμα της βαθύ.Συνήθιζε να κοιτάει τον ουρανό και να χάνεται.Εκείνο το ξημέρωμα όμως ήταν αλλιώς.Ένιωθε τόσο κοντά του,που τα σύννεφα της χάιδευαν απαλά τους ώμους.Βρισκόταν ψηλά.Το βήμα της την έφτασε σε μια ψηλή κορυφή.Μακρυά απο τους ανθρώπους.Το μόνο που άκουγε ήταν τα πουλιά να της ψυθιρίζουν με απόηχους ''Πέτα,Πέτα''.Εκείνη χαμογελούσε.Εκλεισε τα μάτια της και έφτασε στην άκρη της κορυφής.Ήταν πραγματικά ευτυχισμένη.Εκείνη ήταν η τελευταία φορά που την είδα.Στεκόταν εκεί,στην άκρη.Γύρω της υπήρχε ένα υπέρλαμπρο φως που σχεδόν με τύφλωνε.Το μόνο που φαινόταν καθαρά ήταν τα δύο μεγάλα της φτερά.Την έχασα,δεν την έχω ξαναδει απο τότε.Την ακούω όμως συχνά εκείνη τη μικρή στιγμή της απόλυτης σιωπής.Εκεί που τα όνειρα και η πραγματικότητα με αγκαλιάζουν.''Είμαι ευτυχισμένη''.Έτσι μου λέει.Είμαι σίγουρη πως θα την ξαναδώ.Εκεί,σε ένα ακόμα ξημέρωμα.

Σε ένα παγκάκι.

Άλλη μια κενή νύχτα.Κενή μα τόσο γεμάτη.Καθισμένη σε αυτό το μεγάλο ξύλινο παγκάκι.Χωράει πολλούς.Μα πάντα κάθομαι μόνη.Είναι το μέρος που συλλογίζομαι κάθε όνειρο και έρχομαι σε επαφή με τους πιο μεγάλους μου φόβους.Παρέα μου είναι ο καπνός απο τα τσιγάρα μου,που πότε τον φυσάω με μανία και πότε αργά,σα να ψυθιρίζω μια χαμένη μου ελπίδα.Ένα όνειρο ή μια ευχή που έγινε στάχτη.Όπως αυτή που σβήνει το τσιγάρο μου.Γύρω σκοτάδι.Και ας έχει φως όλα είναι σκοτεινά.Σαν εκείνες τις στιγμές που μοιάζω αβοήθητη και ξένη.Απλώνω το χέρι μου μα το μόνο που πιάνω είναι μια ψυχρή και παγωμένη επιφάνεια.Η ζεστασιά δεν είναι πουθενά τριγύρω.Ίσως την πήρε μαζί του ένας περαστικός είτε κάποιος που καθόταν εδώ πριν απο εμένα.Πόσοι άνθρωποι να έχουν κάτσει εδώ;Τι να έχουν πει;Τι να έχουν σκεφτεί,νιώσει;Άραγε να έχουν ερωτευτεί;Έχουν νιώσει αυτή τη ζεστασιά;Έχουν πονέσει;Μήπως είναι μόνοι;Μόνο τούτο εδώ το παγκάκι ξέρει.Για κάποιους μπορεί να είναι μια προσωρινή στάση,για άλλους κάποιες ξύλινες και κρύες σανίδες και για άλλους ίσως το σπίτι τους.Για μένα,ένας φίλος που λέω τα μυστικά μου. Θα μείνουν εκεί.Ανάμεσα στα κενά.

Η φίλη μου η Θάλασσα.

Απο μικρή θυμάμαι,μου άρεσε η θάλασσα.Συνήθως τα σαββατοκύριακα έκλεβα χρόνο απο το διάβασμά μου και πήγαινα κοντά της.Μ'άρεσε να βάζω τα παλιά μου τρύπια  παπούτσια και να περπατάω.Ήξερα πάντα πως η θάλασσα θα είναι εκεί.Θα με περιμένει,θα με ακούσει χωρίς να μιλήσει.Καθόμουν συνήθως πολύ κοντά της.Κάποιες φορές τόσο κοντά που οι άκρες των μικρών της κυμάτων μου γαργαλούσε και μου μούσκευε τις κάλτσες.Στα μάτια μου έμοιαζε τόσο ζωντανή,μπορεί να μη μιλούσε αλλά πάντα  καταλάβαινα πως νιώθει.Όταν ήταν λυπημένη το χρώμα της ήταν χλωμό και έμοιαζε βρώμικη.Είχε μια γοητευτική μουντάδα και μια μελαγχολία στις άκρες της.Όταν ήταν χαρούμενη,το χρώμα της ήταν πιο καθαρό απο ποτέ.Ήταν γαλάζιο και είχε μια κάθετη λαμπερή γραμμή στη μέση που συνεχώς τρεμόπαιζε.Η μεγαλύτερή της χαρά ήταν όταν ο ήλιος και το φεγγάρι την άγγιζαν.Όταν πάλι θύμωνε ξεσπούσε στα βράχια.Γινόταν τόσο διαφορετική!Μάζευε τις δυνάμεις της προς τα μέσα και ξεσπούσε στην ακτή με όλη της τη δύναμη,πετώντας τα φύκια και τις πέτρες στην ακτή.Δεν τη φοβήθηκα όμως ποτέ.Την αγαπούσα τόσο που ήμουν κοντά της ακόμα και όταν θύμωνε.Στα μάτια μου ήταν πάντα όμορφη και αληθινή.Ίσως και εγώ να την είχα πονέσει πετώντας της πετραδάκια όμως δεν μου κράτησε ποτέ κακία.Και εγώ,δεν το έκανα για κακό.Βλέπεις κάποιες φορές κάνεις πράγματα όχι απο κακία αλλά απο αμέλεια.Εκείνη όμως ποτέ δεν μου έκανε κακό.Πάντοτε με ηρεμούσε και με άκουγε.Άκουγε υπομονετικά δίχως να πει κουβέντα.Μόνο που την κοιτούσα ταξίδευα μαζί της.Αυτή ηταν η φίλη μου η θάλασσα,πιστή και αιώνια φίλη μου.Έχω να την δω καιρό αλλά ποτέ δεν την ξεχνάω.Είναι πάντα μέσα μου.Και θα έρθει η στιγμή που μονάχα περιμένω.Να ζήσω κοντά της.

Μέσα σ'ένα τσιγάρο.

Ζεις μέσα σ'ένα τσιγάρο.
Στο δικό μου,στριφτό μου τσιγάρο.
Ο καπνός του,η ανάσα σου.
Μπαίνει μέσα στα πνευμόνια μου και με καίει.
Μένει εκεί,γίνετε ένα με τις φλέβες μου
και φτάνει στη καρδιά μου.
Η στάχτη του,το χαμόγελό σου.
Χάνεται σιγά σιγά και σε σβήνει,
σε κάνει μικρό,σε αλλοιώνει.
Η απουσία σου μου κιτρινίζει τα δάχτυλα.
Μουδιάζει τα άκρα μου και με κάνει να τρέμω.
Πως να μη τρέμω;
Αφού σε χρειάζομαι.
Το τασάκι είμαι εγώ.
Καρτερώ να αγκαλιάσω τις στάχτες σου όταν καείς.
Σε αγκαλιάζω σφιχτά για τελευταία φορά πριν σβήσεις.
Ο αναπτήρας,η αγάπη.
Είναι εκείνη η μικρή φλόγα που ξεπετάγεται
και μας κρατάει ζωντανούς.
Μην τη φοβάσαι.
Θέλει να σε ζεστάνει,όχι να σε κάψει.
Πρόσεχε,δεν πρέπει να αδειάσει,μην τον αφήσεις.
Κράτα μια μικρή τρεμάμενη σπίθα λίγο πριν το τέλος.
Και αν ποτέ βρεθείς στο σκοτάδι
μη διστάσεις να τον ανάψεις.
Σου ανήκει.
Χωρίς αυτή δεν είσαι τίποτα.
Παρα μονάχα ένα τσιγάρο
σε κλειστό πακέτο.

Μονόλογος.

Κοίτα τον εαυτό σου.
Βλέπεις;
Αυτή είσαι.
Είσαι μια παγωμένη μορφή.
Ανίκανη να αγαπηθείς.
Κανείς δεν σε αγαπάει.
Με ακους;
Είσαι μόνη σου.
Έτσι θα μείνεις,
μόνη σου.
Τόσα χρόνια ποιος σε αγάπησε;
Ποιος σε ερωτεύτηκε;
Κανείς.
Δεν αξίζεις την αγάπη τους.
Είσαι ανίκανη.
Όλοι σε χρησιμοποιούν και μετά σε πετάνε.
Είσαι ο άνθρωπος της μιας χρήσης.
Έτσι σε βλέπουν.
Μια ζωή κενή,χωρίς συναισθήματα.
Άδεια.
Γεννήθηκες απλά για να καλύπτεις την κενή θέση του κρεβατιού τους.
Κανείς δεν θέλει να κοιμάται και να ξυπνάει μαζί σου.
Για αυτούς είσαι μόνο ένα εύκολο κομμάτι σάρκας.
Χωρίς καρδιά.
Χωρίς ψυχή.
Χωρίς συναίσθημα.
Νομίζεις πως ξέρεις να αγαπάς;
Τίποτα δεν ξέρεις.
Και δεν θα μάθεις.
Δεν θα νιώσεις ποτέ την αγάπη.
Μην τη περιμένεις.
Δεν θα έρθει.
Μια ζωή θα είσαι εσύ και το κουφάρι σου.
Με αυτό θα μείνεις.
Καταδικασμένη να μην αγαπηθείς ποτέ.

επόμενη στάση: ζωή.

Μια διαδρομή ενός αστικού λεωφορείου η ζωή.Μπαίνεις,συνήθως μόνος,περιμένοντας να βρεις  μια κενή θέση.Σε κάθε στάση,άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν.Άλλοι μένουν για πολύ,άλλοι για λίγο.Κάποιοι απο αυτούς θα κάτσουν δίπλα σου,κάποιοι απέναντί σου,πίσω σου και μπροστά σου.Έτσι και στη ζωή.Κάποιοι απο τους ανθρώπους που θα έρθουν,θα μείνουν δίπλα σου,όσο χρειάζεται,σου δίνουν αυτά που πρέπει και φεύγουν.Εκείνοι που είναι πίσω σου,είναι το παρελθόν.είναι εκείνοι που κοιτούν έξω απο το παράθυρο,είναι οι αναμνήσεις.Αυτοί μπροστά,είναι τα απωθημένα,είναι όλοι όσοι προτίμησαν να κάτσουν αλλού και ας είχε δίπλα σου μια κενή θέση.Να θυμάστε,οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.Και ας είναι συνεπιβάτες,όλοι είναι περαστικοί.Δεν ξέχασα τον οδηγό.Εκείνος,είναι ο χρόνος.Και ο προορισμός,δική μας απόφαση..

Η γκρι κοπέλα.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γκρι κοπέλα που αγαπούσε πολύ τα χρώματα.Οι φίλοι της ήταν όλοι χρωματιστοί.Άλλοι μπλε,άλλοι κόκκινοι,άλλοι κίτρινοι άλλοι πράσινοι.¨Εκεινη όμως ήταν γκρι.Απο μικρή της άρεσε να ζωγραφίζει.Έπερνε πινέλα και χρωμάτιζε τα χαρτιά,τους τοίχους,τα τελάρα.Πίστευε πως έτσι έδινε χρώμα στη ζωή της.Εκείνη όμως ήταν γκρι.Το μόνο που ήθελε ήταν να αλλάξει χρώμα.Δεν την ένοιαζε αν γινόταν κόκκινη,κίτρινη ή μπλε.Ήθελε απλά να αλλάξει.Μεγαλώνοντας συνάντησε πολλούς χρωματιστούς ανθρώπους.Όμως κανείς δεν την άλλαξε.Εκείνη στεναχωριόταν γιατί δεν είχε βρει κανέναν που θα της άλλαζε το γκρι που είχε μέσα της.Κάποια στιγμή,σε ένα ταξίδι της κάπου μακρυά γνώρισε έναν άνθρωπο.Έναν γκρι άνθρωπο.Ήταν όμορφος,μα πιο πολύ όμορφος ήταν στη καρδιά.Είχε όλα εκείνα τα χρώματα που η γκρι κοπέλα ζωγράφιζε απο μικρή.Όταν ήταν μαζί του η καρδιά της γινόταν σαν ένα ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά απο την καταιγίδα.Πριν φύγει απο εκείνο το μακρινό μέρος της είπε:''Και να θυμάσαι.Σημασία δεν έχει το τι χρώμα βλέπεις,αλλά πόσα χρώματα υπάρχουν στη καρδιά σου''.Έτσι,η γκρι κοπέλα δεν ήταν ποτέ ξανά γκρι.Ακόμα και σήμερα η καρδιά της παραμένει πολύχρωμη γιατί θυμάται πάντα τη κουβέντα του.Γιατί σημασία δεν έχει το χρώμα που βλέπεις,αλλά το χρώμα που κρύβεται μέσα σου.

Καθρέφτης.

Λένε πως ο χειρότερος εχθρός,είναι ο ίδιος  ο εαυτός μας.Είναι εκείνος που όταν πέφτεις στο κρεβάτι,εκείνη τη μικρή στιγμή,λίγο πριν κλείσεις τα μάτια,σε τρομάζει.Σου λέει σιγανά στο αυτί πως απόψε πάλι έχασες την ευκαιρία να ζήσεις.Εσύ θυμώνεις,κλαις,και αγκαλιάζεις σφιχτά το μαξιλάρι.Το μόνο που θες είναι να ξεχάσεις.Να σταματήσεις να θυμάσαι.Να σταματήσεις να αισθάνεσαι.Μη φοβάσαι να ανοίξεις τα μάτια σου.Ανοιξέ τα και δες τη ζωή.Δες το φως,δες το σκοτάδι,δες τα δέντρα,δες τη θάλασσα,δες τη βροχή.Δες όλα εκείνα που θα κάνουν τη ψυχή σου να ανακουφιστεί απο τον πόνο.Δες ακόμα και εκείνα που πονούν.Μη φοβάσαι να πονέσεις.Ο πόνος είναι εκείνος που θα φέρει στο τέλος την ουσιαστική ευτυχία.Μετά σήκω.Πήγαινε μπροστά στον καθρέφτη και δες το πρόσωπό σου.Δες κάθε λεπτομέρεια που σε κάνει τόσο ξεχωριστό.Δες μέσα απο τον δικό σου καθρέφτη.Είναι εκείνος που σου λέει πάντα την αλήθεια.Μίλησε στον εαυτό σου.Αντιμετώπισε αυτό τον φόβο.Προσπάθησε να τον αγαπήσεις.Κλάψε,γέλα,θύμωσε.Μόνο έτσι θα τον αγαπήσεις.Γέμισέ τον με συναισθήματα.Βοήθησέ τον να μείνει κοντά σου.Δεν θα ξανατρομάξει πια.Και αν ο καθρέφτης έχει σπάσει,ο χρόνος θα σου δώσει τα χαμένα σου κομμάτια.Τώρα πέσε στο κρεβάτι,πάρε μια βαθιά ανάσα και αγκάλιασε τον εαυτό σου με αγάπη και όχι με φόβο.Καληνύχτα.