Η φίλη μου η Θάλασσα.

Απο μικρή θυμάμαι,μου άρεσε η θάλασσα.Συνήθως τα σαββατοκύριακα έκλεβα χρόνο απο το διάβασμά μου και πήγαινα κοντά της.Μ'άρεσε να βάζω τα παλιά μου τρύπια  παπούτσια και να περπατάω.Ήξερα πάντα πως η θάλασσα θα είναι εκεί.Θα με περιμένει,θα με ακούσει χωρίς να μιλήσει.Καθόμουν συνήθως πολύ κοντά της.Κάποιες φορές τόσο κοντά που οι άκρες των μικρών της κυμάτων μου γαργαλούσε και μου μούσκευε τις κάλτσες.Στα μάτια μου έμοιαζε τόσο ζωντανή,μπορεί να μη μιλούσε αλλά πάντα  καταλάβαινα πως νιώθει.Όταν ήταν λυπημένη το χρώμα της ήταν χλωμό και έμοιαζε βρώμικη.Είχε μια γοητευτική μουντάδα και μια μελαγχολία στις άκρες της.Όταν ήταν χαρούμενη,το χρώμα της ήταν πιο καθαρό απο ποτέ.Ήταν γαλάζιο και είχε μια κάθετη λαμπερή γραμμή στη μέση που συνεχώς τρεμόπαιζε.Η μεγαλύτερή της χαρά ήταν όταν ο ήλιος και το φεγγάρι την άγγιζαν.Όταν πάλι θύμωνε ξεσπούσε στα βράχια.Γινόταν τόσο διαφορετική!Μάζευε τις δυνάμεις της προς τα μέσα και ξεσπούσε στην ακτή με όλη της τη δύναμη,πετώντας τα φύκια και τις πέτρες στην ακτή.Δεν τη φοβήθηκα όμως ποτέ.Την αγαπούσα τόσο που ήμουν κοντά της ακόμα και όταν θύμωνε.Στα μάτια μου ήταν πάντα όμορφη και αληθινή.Ίσως και εγώ να την είχα πονέσει πετώντας της πετραδάκια όμως δεν μου κράτησε ποτέ κακία.Και εγώ,δεν το έκανα για κακό.Βλέπεις κάποιες φορές κάνεις πράγματα όχι απο κακία αλλά απο αμέλεια.Εκείνη όμως ποτέ δεν μου έκανε κακό.Πάντοτε με ηρεμούσε και με άκουγε.Άκουγε υπομονετικά δίχως να πει κουβέντα.Μόνο που την κοιτούσα ταξίδευα μαζί της.Αυτή ηταν η φίλη μου η θάλασσα,πιστή και αιώνια φίλη μου.Έχω να την δω καιρό αλλά ποτέ δεν την ξεχνάω.Είναι πάντα μέσα μου.Και θα έρθει η στιγμή που μονάχα περιμένω.Να ζήσω κοντά της.