Αναμνήσεις.Αποτελούνται απο ένα σύνολο στιγμών όπου διασχίζουν το μυαλό μας με το πέρασμα του χρόνου.Μερικές απο αυτές είναι τόσο δυνατές που έχουν την ικανότητα να μας στοιχειώνουν.Οι περισσότεροι απο εμάς,ζούμε με αυτές,καθώς η ανάγκη να τις ξαναζήσουμε είναι μεγάλη.Αυτό συμβαίνει ίσως επειδή δεν προλάβαμε να ζήσουμε πλήρως τις όμορφες στιγμές που περάσαμε,που γελάσαμε,που ερωτευτήκαμε,που πιστέψαμε.Κλείνεις τα μάτια για να βρεθείς σε μέρη που αγάπησες,που περπάτησες με αγαπημένα πρόσωπα.Τα κλείνεις για να βρεθείς κοντά σε ό,τι σου λείπει.Αυτή η διαδικασία χαρακτηρίζεται με μια λέξη,''νοσταλγία''.Τόσο μικρή,μα παράλληλα τόσο μεγάλη μέσα μας λέξη.Είναι εκείνη που προκαλεί τον πόνο που αισθάνεσαι για κάτι που πλέον έχει φύγει.Σαν άνθρωποι,έχουμε μάθει να ζούμε απο τις αναμνήσεις μας,δημιουργώντας έτσι ένα νοητό τοίχος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν μας.Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ποια είναι η σωστή για εμάς διαδρομή.Το να ζούμε με τις αναμνήσεις,ή να ζούμε το παρόν πριν γίνει και αυτό μια ανάμνηση.Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας.Έτσι λοιπόν ή μένεις πίσω απο ένα τοίχος,κλεισμένος και αδρανής,ή βγαίνεις απο αυτόν,συνεχίζεις τη διαδρομή αλλά γυρίζεις να κοιτάξεις και πίσω.Γιατί το παρελθόν που αφήνεις πίσω,είναι αυτό είσαι σήμερα.
