Για Εκεινους.

Τελικά το κατάλαβα και εγω.Καποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου και φεύγουν σιγά σιγά με τον καιρό.Ξεχνιουνται και σου αφήνουν μονάχα αναμνήσεις.Αλλα να,απόψε θέλω να γράψω για τους άλλους.Εκεινους που δεν ξεχνάς.Εκεινους που σε στοιχειώνουν.Εκεινους που ειναι και δεν ειναι στη ζωή σου.Εκεινους που τελικά δεν πήρες κάτι ξεκάθαρο.Εκεινους που ακόμα και αν ξέρεις πως δεν τους έχεις ολοκληρωτικά,προσπαθείς.Εκεινους που βγαίνεις έξω και δεν μπορείς να ξεχάσεις όσο και αν πιεις,όσο και αν φλερτάρεις.Εκεινους που ξενυχτας τα βραδια για πάρτι τους πάνω απο το κινητό,για να πάρεις μια καληνύχτα.Εκεινους που γράφεις τους κολλητούς για να πάρεις μια δόση τους.Εκεινους που τρέχεις για να μην έχουν παράπονο.Εκεινους που σε πληγώνουν και σε αγαπούν ταυτόχρονα.Εκεινους που ξέρεις οτι σε έχουν δεδομένο και δεν σε νοιάζει.Εκεινους που κάθεσαι και χαζεύεις τις φωτογραφίες που είστε μαζι και γελάς.Εκεινους που θυμάσαι τις βόλτες,τα ταξίδια,τις διακοπές.Εκεινους που τσακώνεσαι και γίνεσαι κομμάτια.Εκεινους που έχεις δει να κοιμούνται και τους παρατηρείς για ώρες.Εκεινους που δεν ξέρουν τι είστε.Εκεινους που σε θέλουν αλλα έχουν εγωισμό.Εκεινους που θυμώνουν όταν τους αγνοείς.Εκεινους που λες συνέχεια τέλος και ξαναγυριζεις.Εκεινους που έχεις ερωτευτεί πραγματικά.Εκεινους.

Δεδο(ω)μένο(ω).

Δεδομένο λοιπόν.Αυτή η λέξη είναι που καταστρέφει την υγεία μιας σχέσης.Και αυτό,γιατί η ανάγκη να ανήκει ο ένας στον άλλο όσο πάει και δυναμώνει.Τι γίνεται όμως όταν μια σχέση τελειώσει;Σε αυτή τη περίπτωση το εμείς γίνεται πάλι ένας και ένας.Τα δύο σώματα χωρίζονται.Δεν μένουν πια εδώ και ο καθένας ανήκει στον εαυτό του.Συνεπώς η έννοια του δεδομένου αλλάζει διάσταση.Πλέον κανένας απο τους δύο δεν ανήκει στον άλλο.Έτσι λοιπόν ο εγωισμός είναι εκείνος ο μικρός δαίμονας που μπαίνει ανάμεσα τους.Τα πάντα είναι θέμα επιλογών.Ή μένεις ή φεύγεις.Και όταν επιλέξεις να φύγεις δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις.Τότε πια ο καθένας είναι ελεύθερος να εξελιχθεί με βάση ο,τι του απέμεινε.Μαζεύει τα κομμάτια του και συνεχίζει.Και είναι δύσκολο να μαζέψει τα κομμάτια του.Ειδικά όταν ο άνθρωπος που στα έσπασε σκύβει για να βοηθήσει να τα μαζέψεις πιο γρήγορα.Μάθετε λοιπόν πως δεν είναι έτσι.Ο καθένας χρειάζεται το χρόνο του,χρειάζεται το χώρο του και καλούς φίλους για να ξεχάσει.Και όλα αυτά μόνος του.Να ξέρετε επίσης πως μετά απο μια τέτοια επιλογή το μόνο δεδομένο είναι ο εαυτός του.Και εκεί είναι το μεγαλύτερο λάθος.Να πιστεύεις πως μπορεί έναν άνθρωπο να τον κλείνεις στα δικά σου όρια,στη δική σου ζωή και καθημερινότητα.Η έννοια του μαζί δεν σημαίνει ένας άνθρωπος αλλά δύο άνθρωποι διαφορετικοί,ξεχωριστοί,με τα δικά τους ελλατώματα,όνειρα και επιθυμίες να γίνονται ένα.Και να μην ξεχνάμε,η αληθινή ελευθερία επέρχεται απο μια σκλαβιά.Αν θέλετε να αγαπάτε,να αγαπάτε χωρίς να σκλαβώνετε.Κανείς δεν ανήκει σε κανέναν.Απλά στις σχέσεις υπάρχει η ανάγκη να ανήκει ο ένας στον άλλο.Όταν η ανάγκη αυτή σταματήσει,τότε απλά ανήκει ο καθένας μονάχα στον εαυτό του.

Αυτή η Κυριακή.

Άλλη μια Κυριακή.
Αυτή όμως είναι διαφορετική.
Αυτή η Κυριακή δεν έχει καλημέρα.
Ούτε αγκαλιές.
Ούτε φιλιά.
Δεν έχει μπλεγμένα δάχτυλα
ούτε ενωμένα χείλη.
Δεν έχει ματιές
ούτε χαμόγελα.
Δεν έχει βόλτες
ούτε συντροφιές.
Αυτή η Κυριακή δεν έχει μυρωδιές
απο το σώμα που αγαπάς
ούτε χαϊδέματα στα μαλλιά.
Αυτή η Κυριακή,
δεν είναι Κυριακή.

Απόψε.

Απόψε δεν θέλω να κρυφτώ πίσω απο τις λέξεις.

Τις βαρέθηκα τις λέξεις.

Απόψε θέλω να πω την αλήθεια.

Θέλω να είμαι ο εαυτός μου.

Απόψε θέλω να πενθήσω για ό,τι χάνω.

Κουράστηκα να χάνω.

Απόψε λοιπόν γράφω για εμένα και για εσένα.

Δεν θέλω κανέναν άλλο.

Μονάχα εμάς τους δύο.

Τι γίνεται λοιπόν;

Αυτό ήταν. 

Το παιχνίδι έληξε.

Οι παρτίδες τελείωσαν.

Άδικη η μοιρασιά αγάπη μου.

Σε αυτό το παιχνίδι έπαιζες μόνος.

Τελικά δεν ήμουν αντίπαλος.

Ήμουν το πιόνι.

Απόψε σωπαίνω.

Απόψε και κάθε απόψε.

Απόψε μου λείπεις.

Απόψε σε χρειάζομαι.

Απόψε πληγώνομαι.

Απόψε θυμάμαι.

Απόψε ξεχνάω.

Απόψε πεθαίνω

Απόψε γεννιέμαι.

Απόψε κλαίω.

Απόψε γελάω.

Απόψε μισώ.

Απόψε αγαπάω.

Απόψε και κάθε απόψε.

Πράξεις συναισθημάτων.

Μια ευθεία η αγάπη.

Δεν έχει ούτε αρχή,ούτε τέλος.

Ένα συν ένα μας κάνει δύο.

Μας κάνει το μαζί.

Ένα μαζί με κοινό σημείο

ίδια φορά και ίδια κατεύθυνση.

Ένας κύκλος.

Πολλά σημεία ενωμένα.

Όπως εμείς οι δύο.

Ένας κύκλος που κλείνει.

Κλείνει ή επαναλαμβάνεται 

συνεχώς με σταθερή ταχύτητα;

Διαίρεση.

Ένας δια έναν,ίσον ένας.

Όσο διαιρείς την αγάπη 

πάντα θα έχεις υπόλοιπο.

Το δύσκολο είναι στην αφαίρεση.

Αφαιρείς απο τους δύο τον έναν

και μένουν μόνοι.

Ο ένας όμως θα είναι πάντα πιο 

μόνος.

Να θυμάσαι

Όποια πράξη και αν επιλέξεις

σκέψου πρώτα το αποτέλεσμα.

κορώνα ή γράμματα.

Διάλεξε.

Κορώνα ή γράμματα;

Αν έρθει κορώνα χάνω.

Αν είναι γράμματα πάλι χάνω.

Όχι γιατί δεν ξέρω να παίζω,

επειδή σε αφήνω να κερδίζεις.

Αν έρθει κορώνα σε αγαπώ.

Αν έρθει γράμματα πάλι σε αγαπώ.

Όχι γιατί δεν με αγαπάς,

επειδή θέλω να το ξέρεις.

Αν έρθει κορώνα σε χρειάζομαι.

Αν έρθει γράμματα πάλι σε χρειάζομαι.

Όχι γιατί δεν με έχεις ανάγκη,

επειδή σε χρειάζομαι περισσότερο.

Αν έρθει κορώνα φοβάμαι.

Αν έρθει γράμματα πάλι φοβάμαι.

Όχι γιατί είμαι μόνος,

επειδή έμαθα τι είναι μοναξιά.

Αν έρθει κορώνα θα μου λείψεις.

Αν έρθει γράμματα πάλι θα μου λείψεις.

Όχι γιατί δεν θα σου λείψω,

επειδή ξέρω πως σε χάνω.

Αυτό το παιχνίδι είναι στημένο.

Είτε έρθει κορώνα,είτε γράμματα,

χάσαμε και οι δυο.

Νικητής,είναι ο έρωτας.

Ημερομηνία λήξης.

Παράτησέ με στον πάγκο της κουζίνας.
Κάνε την δουλειά σου και ύστερα βάλε με στη θέση μου.
Όταν νιώσεις πείνα,άνοιξε με.
Αλλά τώρα τελευταία δεν τρως.
Δεν με πεινάς,ούτε με διψάς.
Με αφήνεις σε ένα ράφι.
Καμια φορά μου παίρνεις μια μικρή μπουκιά.
Ίσα να νιώσεις τη γεύση μου.
Να μυρίσεις το άρωμά μου.
Να ξεγελάσεις τον εαυτό σου οτι σου αρκεί.
Μα θυμίσου κάτι.
Δεν είμαι τροφή.
Είμαι ένας ανθρωπάκος με καρδιά.
Και αν καμιά φορά κοιτάξεις μέσα μου
δεν θα δεις τυπωμένο το
''ανάλωση πριν απο..''

παραμύθι για μεγάλους.

Ποιος πιστευει ακόμη στα παραμύθια;Εγω πάντως ναι.Και ξέρετε γιατί;Γιατί όλα τα παραμύθια πηγάζουν απο τη ζωή μας.Και δεν εννοώ τα παραμύθια με μάγους,ιππότες και πειρατές.Ούτε πρίγκηπες.Εννοώ τα παραμύθια που δημιουργούμε εμείς.Που δεν ξεκινούν με το μια φορά και έναν καιρό.Ούτε εκείνα που τελειώνουν με το ζήσαμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα.Τα αληθινά παραμύθια είναι οι ιστορίες που καμιά φορά η αρχή ξεκινά με δυσκολίες.Εκει,που υπάρχουν αληθινοί φόβοι,γέλια,κλάματα,απώλειες,αποτυχίες και λάθη.Σε αυτά που υπάρχουν αληθινοί ήρωες.Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν,άνθρωποι που θυσιάζονται για τους άλλους,που αφήνουν τον εγωισμό τους πίσω για χάρη των αλλων,άνθρωποι που καθημερινά σφίγγουν τα δόντια τους και προχωρούν,που πέφτουν και σηκώνονται,που πονάνε αλλά μάχονται.Και όλα αυτά γιατί πιστεύουν στα παραμύθια.Πιστεύουν σε ένα όμορφο τέλος και προσπαθούν γι αυτό.Ξέρεις,το μυστικό είναι να ζεις όσο πιο όμορφα μπορείς γιατί σε αυτά τα παραμύθια το τέλος δεν είναι γνωστό.Δεν ξέρεις πότε πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.Και αυτή ειναι η μαγεία.Αληθινή μαγεία.Όπως σε όλα τα παραμύθια,έτσι και σε αυτό που λέγεται ζωή,αρκεί μια στιγμή για να αλλάξει ολόκληρη η ζωή μας.Με τη διαφορά οτι ο πρίγκηπας δεν θα έρθει να σε πάρει με το άσπρο άλογο.Σε αυτό το παραμύθι εσύ είσαι ο πρίγκηπας,εσύ το άλογο.

οι τέσσερις εποχές.

Έρχεται εκείνη η στιγμή,που κάθε άνθρωπος βιώνει μέσα του τις τέσσερις εποχές του χρόνου.Όταν αισθάνεται μόνος και φοβάται,βιώνει έναν βαρυ χειμώνα μέσα του.Είναι οι στιγμές που νιώθει πως η καρδιά του έχει παγώσει απο τον πόνο και την απώλεια.Νιώθει μόνος,αβοήθητος και ανίκανος να λυτρωθει.Αρκεί ένας άνθρωπος να τον ζεστάνει και να του φέρει το καλοκαίρι.Μέσα σε μια στιγμή να νιώσει πως μπορεί να αναπνεύσει.Πως μπορει να ερωτευτεί,να ζήσει και να αφεθεί.Άλλωστε γι αυτό είναι το καλοκαίρι.Ήλιος,θάλασσα και ξεγνοιασιά.Ύστερα νιώθει μια μελαγχολία,πικρή ή γλυκιά.Αισθάνεται σαν ένα φθινοπωρινό φύλλο που πέφτει αργά απο το γλυκό αεράκι του φθινοπώρου.Είναι οι στιγμές που αναπολεί το παρελθόν του και θυμαται όλες εκείνες τις όμορφες αναμνήσεις.Δεν νιώθει πόνο.Απλά μελαγχολεί.Νοσταλγεί εκείνο το καλοκαίρι.Το δικό του καλοκαίρι.Όμως εκείνος ζει για την άνοιξη.Όλοι ζούμε για την άνοιξη.Είναι η εποχή που η καρδιά μας ανθίζει.Γίνεται ένα λουλούδι.Ένα λουλούδι που κοιμόταν μέσα μας.Καθώς οι εποχές περνούν,εκείνο κρυβόταν εκεί.Μέσα στη καρδιά μας.Όσοι χειμώνες και όσα καλοκαίρια πέρασαν εκείνο άντεξε και άνθισε μέσα σε εποχές και ανθρώπους που  έχουν μάθει να τα ξεριζώνουν.Άνθισε για εμάς,γιατί εμείς το φροντίσαμε.Όσες εποχές και αν έρθουν,μην ξεχνάς,πάντα να περιμένεις την άνοιξη.

Φαντάσματα ονείρων.

Πιστεύεις στα φαντάσματα; Είναι οι ψυχές εκείνων των ανθρώπων που έχουν φύγει απο τη ζωή και δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν εκείνα που ήθελαν πριν φύγουν.Ξέρεις,έτσι είναι και τα θέλω μας.Όταν αφήνεις τα θέλω πίσω σου και τα ξεχνάς,γίνονται φαντάσματα και σε στοιχειώνουν.Μην τα αφήσεις να πεθάνουν.Έχουν την ίδια ανάγκη με εσένα.Την ανάγκη για ζωή.Για την δική σου ζωη και ευτυχία.Πόσο ακόμη θα σκοτώνεις τις επιθυμίες και τα όνειρά σου για χάρη των άλλων;Ζήσε.Ζήσε με όλη σου τη καρδιά.Δύσκολη η κόλαση των ονείρων.Τα δημιουργείς και ύστερα τα σκοτώνεις.Αγάπησε τα και πάρτα μαζί σου.Ακολούθησε τα,δεν βγαίνει ποτε σε κακό.Μην ξεχνάς.Γιατί τα όνειρα δεν ξεχνούν και πονάνε.Και να θυμάσαι,όσο τα σκοτώνεις,τόσο σε σκοτώνουν.Μην ψάξεις να τα βρείς κάτω απο το κρεβάτι.Κλείσε τα μάτια σου και θα τα δεις εκεί.Καληνύχτα.