Έρχεται εκείνη η στιγμή,που κάθε άνθρωπος βιώνει μέσα του τις τέσσερις εποχές του χρόνου.Όταν αισθάνεται μόνος και φοβάται,βιώνει έναν βαρυ χειμώνα μέσα του.Είναι οι στιγμές που νιώθει πως η καρδιά του έχει παγώσει απο τον πόνο και την απώλεια.Νιώθει μόνος,αβοήθητος και ανίκανος να λυτρωθει.Αρκεί ένας άνθρωπος να τον ζεστάνει και να του φέρει το καλοκαίρι.Μέσα σε μια στιγμή να νιώσει πως μπορεί να αναπνεύσει.Πως μπορει να ερωτευτεί,να ζήσει και να αφεθεί.Άλλωστε γι αυτό είναι το καλοκαίρι.Ήλιος,θάλασσα και ξεγνοιασιά.Ύστερα νιώθει μια μελαγχολία,πικρή ή γλυκιά.Αισθάνεται σαν ένα φθινοπωρινό φύλλο που πέφτει αργά απο το γλυκό αεράκι του φθινοπώρου.Είναι οι στιγμές που αναπολεί το παρελθόν του και θυμαται όλες εκείνες τις όμορφες αναμνήσεις.Δεν νιώθει πόνο.Απλά μελαγχολεί.Νοσταλγεί εκείνο το καλοκαίρι.Το δικό του καλοκαίρι.Όμως εκείνος ζει για την άνοιξη.Όλοι ζούμε για την άνοιξη.Είναι η εποχή που η καρδιά μας ανθίζει.Γίνεται ένα λουλούδι.Ένα λουλούδι που κοιμόταν μέσα μας.Καθώς οι εποχές περνούν,εκείνο κρυβόταν εκεί.Μέσα στη καρδιά μας.Όσοι χειμώνες και όσα καλοκαίρια πέρασαν εκείνο άντεξε και άνθισε μέσα σε εποχές και ανθρώπους που έχουν μάθει να τα ξεριζώνουν.Άνθισε για εμάς,γιατί εμείς το φροντίσαμε.Όσες εποχές και αν έρθουν,μην ξεχνάς,πάντα να περιμένεις την άνοιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου