παραμύθι για μεγάλους.

Ποιος πιστευει ακόμη στα παραμύθια;Εγω πάντως ναι.Και ξέρετε γιατί;Γιατί όλα τα παραμύθια πηγάζουν απο τη ζωή μας.Και δεν εννοώ τα παραμύθια με μάγους,ιππότες και πειρατές.Ούτε πρίγκηπες.Εννοώ τα παραμύθια που δημιουργούμε εμείς.Που δεν ξεκινούν με το μια φορά και έναν καιρό.Ούτε εκείνα που τελειώνουν με το ζήσαμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα.Τα αληθινά παραμύθια είναι οι ιστορίες που καμιά φορά η αρχή ξεκινά με δυσκολίες.Εκει,που υπάρχουν αληθινοί φόβοι,γέλια,κλάματα,απώλειες,αποτυχίες και λάθη.Σε αυτά που υπάρχουν αληθινοί ήρωες.Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν,άνθρωποι που θυσιάζονται για τους άλλους,που αφήνουν τον εγωισμό τους πίσω για χάρη των αλλων,άνθρωποι που καθημερινά σφίγγουν τα δόντια τους και προχωρούν,που πέφτουν και σηκώνονται,που πονάνε αλλά μάχονται.Και όλα αυτά γιατί πιστεύουν στα παραμύθια.Πιστεύουν σε ένα όμορφο τέλος και προσπαθούν γι αυτό.Ξέρεις,το μυστικό είναι να ζεις όσο πιο όμορφα μπορείς γιατί σε αυτά τα παραμύθια το τέλος δεν είναι γνωστό.Δεν ξέρεις πότε πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.Και αυτή ειναι η μαγεία.Αληθινή μαγεία.Όπως σε όλα τα παραμύθια,έτσι και σε αυτό που λέγεται ζωή,αρκεί μια στιγμή για να αλλάξει ολόκληρη η ζωή μας.Με τη διαφορά οτι ο πρίγκηπας δεν θα έρθει να σε πάρει με το άσπρο άλογο.Σε αυτό το παραμύθι εσύ είσαι ο πρίγκηπας,εσύ το άλογο.

οι τέσσερις εποχές.

Έρχεται εκείνη η στιγμή,που κάθε άνθρωπος βιώνει μέσα του τις τέσσερις εποχές του χρόνου.Όταν αισθάνεται μόνος και φοβάται,βιώνει έναν βαρυ χειμώνα μέσα του.Είναι οι στιγμές που νιώθει πως η καρδιά του έχει παγώσει απο τον πόνο και την απώλεια.Νιώθει μόνος,αβοήθητος και ανίκανος να λυτρωθει.Αρκεί ένας άνθρωπος να τον ζεστάνει και να του φέρει το καλοκαίρι.Μέσα σε μια στιγμή να νιώσει πως μπορεί να αναπνεύσει.Πως μπορει να ερωτευτεί,να ζήσει και να αφεθεί.Άλλωστε γι αυτό είναι το καλοκαίρι.Ήλιος,θάλασσα και ξεγνοιασιά.Ύστερα νιώθει μια μελαγχολία,πικρή ή γλυκιά.Αισθάνεται σαν ένα φθινοπωρινό φύλλο που πέφτει αργά απο το γλυκό αεράκι του φθινοπώρου.Είναι οι στιγμές που αναπολεί το παρελθόν του και θυμαται όλες εκείνες τις όμορφες αναμνήσεις.Δεν νιώθει πόνο.Απλά μελαγχολεί.Νοσταλγεί εκείνο το καλοκαίρι.Το δικό του καλοκαίρι.Όμως εκείνος ζει για την άνοιξη.Όλοι ζούμε για την άνοιξη.Είναι η εποχή που η καρδιά μας ανθίζει.Γίνεται ένα λουλούδι.Ένα λουλούδι που κοιμόταν μέσα μας.Καθώς οι εποχές περνούν,εκείνο κρυβόταν εκεί.Μέσα στη καρδιά μας.Όσοι χειμώνες και όσα καλοκαίρια πέρασαν εκείνο άντεξε και άνθισε μέσα σε εποχές και ανθρώπους που  έχουν μάθει να τα ξεριζώνουν.Άνθισε για εμάς,γιατί εμείς το φροντίσαμε.Όσες εποχές και αν έρθουν,μην ξεχνάς,πάντα να περιμένεις την άνοιξη.