Ίσως.

Φοβάσαι.

Φοβάσαι πραγματικά τον εαυτό σου.

Θέλεις να αφεθείς αλλά δεν μπορείς.

Ξέρεις πως ό,τι έχει αρχή σε αυτή τη ζωή,

έχει και τέλος.

Ενα τέλος που μπορεί να μην έχει καν αρχή.

Που είσαι;

Στην αρχή;

Στη μέση;

Στο τέλος;

Που;

Ίσως να μην είσαι πουθενά.

Ίσως να μην ανήκεις σε τίποτα γνωστό.

Σε τίποτα αληθινό.

Ίσως ζεις ουτοπικά.

Ίσως αύριο να εξαφανιστείς.

Να γυρίσεις πίσω.

Εκεί όπου ανήκεις πραγματικά.

Ίσως όμως να μην ανήκεις πουθενά.

Ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό.

Ίσως αυτό που ζεις δεν είναι η ζωή σου.

Ίσως ζεις τη ζωή κάποιου άλλου.

Ίσως να μην έχεις καν τη δική σου ζωή.

Ίσως πάλι να στην έχουν πάρει.

Ίσως χάθηκε και αυτή να ψάχνει να βρει 

το άλλο της μισό.

Ίσως όμως να μην υπάρχει για εκείνη 

το άλλο μισό.

Ίσως να μην υπήρξε ποτέ.

Ίσως να γεννήθηκε για να είναι μόνη.

Ίσως να είναι στην αρχή.

Ίσως στη μέση.

Ίσως στο τέλος.

Ανθρώπινες Σχέσεις.

Ανθρώπινες σχέσεις.Δύο λέξεις που στην εποχή μας έχουν βυθιστεί στον βούρκο της βιτρίνας.Μιας βιτρίνας,ιδιαίτερα καλοστημένης ώστε να μας παρουσιάζει με τον πιο περίτεχνο τρόπο την επιφάνεια και όχι την ουσία των πραγμάτων.Οι άνθρωποι πλέον θεωρούν πως η εμπειρία και η ολοκλήρωσή του βρίσκεται στον αύξοντα αριθμό των επαφών που θα αναπτύξει.Όσο περισσότεροι,τόσο το καλύτερο.Αυτό,έχει ως αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μην γνωρίσει ποτέ πραγματικά τον άλλο άνθρωπο.Δυστυχώς,στις μέρες μας,είτε απο φόβο αλλά είτε και απο επιλογή,δεν δίνουμε πια την ευκαιρία,πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό και ύστερα στον άλλο,να χτίσει μια ουσιαστική σχέση αγάπης με γερά θεμέλια.Είμαστε οι άνθρωποι που καταστρέφουμε πριν καν χτίσουμε,που φεύγουμε και δεν ξαναγυρνάμε,που δεν μάθαμε ποτέ να αγαπάμε πραγματικά.Είμαστε οι ίδιοι που ξοδεύουμε ανθρώπους σε μια νύχτα,σε μια ώρα.Και όλα αυτά,για το όνομα μια βιτρίνας.Μιας βιτρίνας που δεν σου επιτρέπει να δεις πέρα απο το αψεγάδιαστό της γυαλί.Και εκείνος που δεν θέλει πια να κοιτάει τη βιτρίνα,το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να μάθει να αγαπάει και να κρατάει στη ζωή του όσους πραγματικά αξίζουν.Και όχι για μια νύχτα,για μια ολόκληρη ζωή..

Η διαδρομή της αγάπης μου

Επιστροφή ή αλλιώς γυρισμός.Φεύγεις και παίρνεις και τις στιγμές μαζί σου.Είτε καλές είτε κακές τις κουβαλάς μέσα σου.Μέσα σε ένα τσιγάρο ζουν,ζωντανεύουν απο τον καπνό.Οι στάχτες του,οι αναμνήσεις και ό,τι αφήνεις πίσω.Δύσκολο να αφήνεις πίσω κάτι που αγαπάς.Να ξέρεις πως κάθε λεπτό που περνάει,πλησιάζει πιο κοντά στο να επιστρέψεις.Ζεις και απολαμβάνεις τις στιγμές παρόλο που ξέρεις οτι θα σε πονέσουν.Γιατί αν αγαπάς και πονάς,αγάπα περισσότερο.Εμείς δημιουργούμε την αξία της κάθε στιγμής.Το μόνο δυστυχώς που δεν είναι στο χέρι μας είναι η ροή του χρόνου.Μακάρι να μπορούσαμε να παγώσουμε τις καλές μας στιγμές και φυσικά να αποτρέπαμε τις άσχημες.Όμορφο εκείνο το βλέμμα της συνάντησης,δύσκολο αυτό του αποχωρισμού.Εκείνο το άδειο και υγρό βλέμμα μιας τελευταίας μοναχικής βόλτας.Κλείνεις τα μάτια και ανοίγοντάς τα να αφήνεις τα δάκρυά σου.Τα δάκρυα του ανεκπλήρωτου.Ρίχνεις και αφήνεις πίσω σου τα λόγια που ήθελες να εκφράσεις.Τα ελευθερώνεις με μια βαθιά ανάσα,και τα σκορπάς στο γλυκό και νοσταλγικό καλοκαιρινό αεράκι.Στη αρχή της διαδρομής απωτυπώνεις για μια τελευταία φορά τα μέρη που αγάπησες.Σφίγγεις τα μάτια τόσο σφιχτά,νομίζοντας πως όσο μεγαλύτερη δύναμη βάλεις,τόσο πιο έντονα θα κρατήσεις αυτές τις εικόνες.Στη διαδρομή νιώθεις τα χιλιόμετρα να σου τρυπάνε τη καρδιά,ένα ένα.Το μόνο που εύχεσαι είναι να ονειρεύεσαι.Να μην είναι πραγματικό,απλά να ονειρεύεσαι.Αυτή η διαδρομή αφήνει πίσω της ανθρώπους που αγαπάς.Ποιος ξέρει πότε θα τους ξαναδείς.Το σίγουρο είναι πως θα τους βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς.Τέλος,φτάνεις στον τελικό δρόμο της επιστροφής.Πέφτεις για ύπνο με μια ευχή : Mη με ξεχνάς,ίσως κάποτε να μη χρειαστεί να αποχωριστούμε ξανά,Καληνύχτα..

*Αφιερωμένο σε Εσένα.Καλή αντάμωση..

Ρίσκο

Ρίσκο:Η επίπτωση της αβεβαιότητας στις επενδύσεις ή, γενικότερα, στην ζωή του ατόμου.Μια λέξη τόσο μικρή μα ταυτόχρονα τόσο δύσκολη.Αν ξεφύγουμε απο τον αρχικό ορισμό της λέξης αυτής,θα διαπιστώσουμε πως κάθε απλή ή και ακόμα σύνθετη απόφαση που δυσκολεύει τη ροή της καθημερινότητάς μας και γενικά τη ζωή μας εξαρτάται απο τις αποφάσεις δηλαδή τα ρίσκα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ώστε να κάνουμε το σωστό για εμάς.Συνήθως,τα πιο απλά είναι λένε και τα πιο δύσκολα.Τον αν θα ρισκάρεις προκειμένου να ζήσεις πραγματικά με τον τρόπο που θέλεις,εξαρτάται απο το πόσο το θέλεις.Δυστυχώς,ένα ρίσκο προϋποθέτει εκτός απο αποφασιστικότητα,γνώση των συνεπειών που θα έχεις,κάνοντας το ''επόμενο βήμα'' στην ζωή σου.Οι πιο πολλοί απο εμάς,τρομάζουμε στην ιδέα μιας αλλαγής,διότι καλώς ή κακώς ''βολευόμαστε'' και συμβιβαζόμαστε με την ήδη υπάρχουσα κατάσταση την οποία ο καθένας προσωπικά αντιμετωπίζει.Σίγουρα,ο φόβος της λάθος επιλογής είναι εκείνος που μας μαρκάρει και μας μπλοκάρει τα πραγματικά μας θέλω.Στην ουσία όμως ο μόνος που μπορεί να δώσει ένα τέρμα σε όλο αυτό το εκφοβιστικό κλίμα,είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.Σίγουρα,οι καταστάσεις τις οποίες όλοι λίγο πολύ βιώνουμε ως ένα βαθμό,δεν μας επιτρέπουν και δεν μας ευνοούν ώστε να κάνουμε μία αλλαγή πάνω στην οποία θα υπάρχει η σίγουρη επιτυχία.Γι αυτό και άλλωστε το ρίσκο εκφράζει την αβεβαιότητα.Πάντως ένα είναι σίγουρο,ο μόνος που μπορεί να βρεί ένα φως μέσα σε αυτόν τον μαύρο καιρό,είμαστε εμείς.Και ο τρόπος είναι πάντοτε ένας.Να ρισκάρουμε..

Αναμνήσεις

Αναμνήσεις.Αποτελούνται απο ένα σύνολο στιγμών όπου διασχίζουν το μυαλό μας με το πέρασμα του χρόνου.Μερικές απο αυτές είναι τόσο δυνατές που έχουν την ικανότητα να μας στοιχειώνουν.Οι περισσότεροι απο εμάς,ζούμε με αυτές,καθώς η ανάγκη να τις ξαναζήσουμε είναι μεγάλη.Αυτό συμβαίνει ίσως επειδή δεν προλάβαμε να ζήσουμε πλήρως τις όμορφες στιγμές που περάσαμε,που γελάσαμε,που ερωτευτήκαμε,που πιστέψαμε.Κλείνεις τα μάτια για να βρεθείς σε μέρη που αγάπησες,που περπάτησες με αγαπημένα πρόσωπα.Τα κλείνεις για να βρεθείς κοντά σε ό,τι σου λείπει.Αυτή η διαδικασία χαρακτηρίζεται με μια λέξη,''νοσταλγία''.Τόσο μικρή,μα παράλληλα τόσο μεγάλη μέσα μας λέξη.Είναι εκείνη που προκαλεί τον πόνο που αισθάνεσαι για κάτι που πλέον έχει φύγει.Σαν άνθρωποι,έχουμε μάθει να ζούμε απο τις αναμνήσεις μας,δημιουργώντας έτσι ένα νοητό τοίχος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν μας.Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ποια είναι η σωστή για εμάς διαδρομή.Το να ζούμε με τις αναμνήσεις,ή να ζούμε το παρόν πριν γίνει και αυτό μια ανάμνηση.Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας.Έτσι λοιπόν ή μένεις πίσω απο ένα τοίχος,κλεισμένος και αδρανής,ή βγαίνεις απο αυτόν,συνεχίζεις τη διαδρομή αλλά γυρίζεις να κοιτάξεις και πίσω.Γιατί το παρελθόν που αφήνεις πίσω,είναι αυτό είσαι σήμερα.

Απουσία.

Μια λέξη κρύα,παγωμένη,παρ'όλα αυτά τόσο έντονη στη καθημερινότητα.Ο ορισμός της περιορίζεται σε μία μόνο πρόταση: ''το να μην παρευρίσκεται κάποιος ή κάτι εκεί όπου θα έπρεπε ή όπου θα αναμενόταν να είναι".Η λέξη πρέπει,δείχνει την ανάγκη.Την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος απο ένα πρόσωπο,δύο μάτια,δύο χείλη,ένα άγγιγμα.Οι περισσότεροι λένε πως όταν κάποιος δεν είναι κοντά σου,έχει αφήσει την απουσία του στο πλευρό σου.Όμως εκείνη δεν σου καλύπτει απολύτως κανένα κενό.Το μόνο που κάνει είναι να σε τρομάζει,να σε κρυώνει και να σε πονάει.Ζει εκεί,κοντά σου.Σου λέει μια καλημέρα και μια καληνύχτα,μα,εσένα σε τρομάζει.Η απουσία είναι φίλη της μοναξιάς.Συνήθως είναι απο τις πιο πιστές σου φίλες,πάντα σε ακούνε,σε καταλαβαίνουν.Είναι πάντα κοντά σου και νιώθεις οτι σε σφίγγουν δυνατά.Μα,το μόνο που θες είναι να φύγουν.Να φύγουν όσο πιο μακρυά γίνεται και να μην ξαναγυρίσουν.Παρακαλάς να σου φέρουν πίσω τις όμορφες εκείνες στιγμές που έχουν παγώσει μέσα στη καρδιά σου.Όμως,πολλές φορές εκείνο που έχουμε περισσότερη ανάγκη,δεν έρχεται.Όχι επειδή δεν μας αξίζει αλλά ίσως επειδή δεν είναι η κατάλληλη στιγμή..

Η βροχή της ψυχής.

Το όνομα αυτής,βροχή.Αν θέλαμε να παρουσιάσουμε τη βροχή με μια ανθρώπινη ιδιότητα,αυτή θα ήταν τα δάκρυα.Λένε επίσης πως όταν ο ουρανός αφήνει στην γη τις σταγόνες,σημαίνει πως κλαίει για εμάς τους ανθρώπους.Όμως,δεν μπορεί κανένας απο εμάς να βρεί την πραγματική ερμηνεία του φαινομένου.Ας περάσουμε όμως στην ανθρώπινή μας ιδιότητα,τα δάκρυα.Από επιστημονικής άποψης,τα δάκρυα παράγονται για να κρατάνε το μάτι μας υγρό και να μπορεί να κινείται με ευκολία.Στη πραγματικότητα όμως,τα δάκρυα καθαρίζουν τις ψυχές μας.Εκφράζουν κάθε είδους συναισθήματα που κρύβουμε μέσα μας.Πόνος,χαρά,θλίψη,συγκίνηση,απώλεια.Είναι συνήθως τα αίτια που μας προκαλούν αυτή την αλμυρή βροχή κάτω απο τα μάτια μας.Αν παρατηρήσουμε,θα δούμε πως στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσει η βροχή.Λένε πως όταν βρέχει,δεν μπορούν να κάνουν εύκολα τις μετακινήσεις τους,κλείνονται στο σπίτι και όταν βγουν,θα πάρουν πάντα μια ομπρέλα για να τους προστατεύει απο τις χοντρές ψιχάλες.Όλοι λοιπόν αυτοί οι λόγοι,καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι φοβούνται τη βροχή.Ετσι λοιπόν φοβούνται και τα δάκρυα.Αισθάνονται πως αν κλάψουν θα προδωθούν.Και εμέις οι άνθρωποι έχουμε τη τάση να κλεινόμαστε στο δικό μας κλουβί.Φοβόμαστε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας μήπως παρεξηγηθούμε ή ακόμα και να προδωθούμε.Εκείνο που πρέπει,είναι να καταπολεμήσουμε αυτόν τον εσωτερικό μας φόβο και να αφήσουμε τη καταιγίδα μας να ξεσπάσει.Να μη φοβόμαστε να περπατάμε κάτω απο τη βροχή,γιατί αν δεν βραχούμε από τα ίδια μας τα δάκρυα,δεν θα ξεδιψάσουμε ποτέ...