Η προσπάθεια μετράει

Μια απλή,καθημερινή διαδρομή με το αστικό λεωφορείο στάθηκε η αφορμή για αυτό το άρθρο.Πριν λίγες μέρες καθώς βρισκόμουν μέσα στο αστικά,που ήταν πλημμυρισμένο απο διαφορετικούς ανθρώπους,γνώρισα έναν καταπληκτικό άνθρωπο που με έκανε να σκεφτώ θετικά τη ζωή.Όπως λοιπόν καθόμουν,στεκόταν δίπλα μου,όρθια, μια κυρία της τρίτης ηλικίας.Όταν προσφέρθηκα να της δώσω τη θέση μου,εκείνη μου αποκρίθηκε:''Κοπέλα μου,για ποιο λόγο να σε σηκώσω εγώ απο τη θέση σου;Δεν είμαι απο τους ανθρώπους που μιζεριάζουν και γκρινιάζουν συνεχως για τη ζωή τους.Έχω μάθει να ζω τη ζωή μου και να προσπαθώ μέχρι να φύγω απο αυτή.Εμένα που με βλέπεις  γυρίζω απο τη χορωδία και πάω σε ψυχοθεραπευτική ομάδα.Και εσύ μικρή μου,να προσπαθείς να γεμίζεις τη ζωή σου με όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις καλά.Τότε θα αισθάνεσαι πως ζεις πραγματικά.''Τα λόγια αυτά,η αλήθεια είναι πως με έκαναν να σκεφτώ πως πραγματικά πολλοί απο εμάς δεν ζούμε,μόνο υπάρχουμε.Διαπιστώνω πως είμαστε σε μια ηλικία που αντί να βλέπουμε θετικά τη ζωή,βρίσκουμε πάντα αφορμές να τη δυσκολεύουμε και να απογοητευόμαστε.Το νόημα της ζωής ειναι πως ακόμα και μια αποτυχία,ειναι αποτυχία μόνο αν δεν προσπαθήσεις.Πρέπει να διαπιστώσουμε όλα εκείνα τα όμορφα που υπάρχουν γύρω μας, ειναι τα πιο απλά,τα πιο καθημερινά.Σίγουρα δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι με όλα αυτά που έχουμε και πάντοτε στεκόμαστε σε αυτά που μας λείπουν.Όμως,η ουσία του πράγματος ξεκινάει απο την πιο απλή,μα παράλληλα την πιο θετική σκέψη που μπορούμε να κάνουμε.Κάθε πρωϊ,όταν ανοίγουμε τα μάτια να σκεφτόμαστε δυνατά ''Ευχαριστώ για αυτά που έχω και υπόσχομαι πως σήμερα δεν θα υπάρχω απλά,θα ζήσω κιολας!''Γιατι στη ζωή,η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει.

Γυάλινος κόσμος

Αν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά στη κοινωνία την οποία ζούμε,θα διαπιστώσουμε πολλές ομοιότητες μεταξύ των ανθρώπων.Παρά τις ουσιαστικές μας διαφορές Στις μέρες μας λοιπόν παρατηρείται οτι ο κόσμος προσπαθεί να χτίσει μια αμώμητη εικόνα για τον εαυτό του ώστε να γίνεται αποδεκτός στο κοινωνικό σϋνολο,ανοίγοντας έτσι πόρτες στο λαβύρυνθο της πολύπλοκης μας ζωής.Θέτωντας ως στόχο ενα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπινης συμπεριφοράς και εικόνας, ο άνθρωπος σταδιακά χάνει τον εαυτό του και ζει μέσα σε πλαίσια τα οποία δεν τον αφήνουν να ζήσει πραγματικά με τα δικά του θέλω.Το μόνο που κάνει ειναι απλά να αλλάζει για χάρη μιας εικόνας.Μιας εικόνας η οποία το μο]όνο που έχει ως λειτουργία είναι να στεγάζει την εσωτερική μας εμφάνιση.Γιατί αν μη τι άλλο,η εξωτερική εικόνα είναι εκείνη που καθορίζει πια τη ποιότητα ζωής κάποιων ανθρώπων.Όμως,εκείνο που πραγματικά αξίζει στο να εστιάσουμε είναι η ψυχή και ο χαρακτήρας του ανθρώπου.Γιατί τι να κάνεις ένα φανταχτερό περιτύλιγμα με ζωηρές κορδέλες χωρίς να κρύβει μέσα του έναν πολύτιμο θυσαυρό;

Αγάπη

Αγάπη.Το όνομά της γνωστό σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης.Υπάρχει και αναπτύσεται σαν ένα λουλούδι που όσο το ποτίζεις τόσο πιο γρήγορα και υγιίστερα ανθίζει.Μα,όπως λέει και ένας σοφός : ''Αν αγαπάς το τριαντάφυλλο,πρέπει να αγαπάς και τα αγκάθια του''.Η αγάπη δεν είναι μόνο να σου παρέχουν την ασφάλεια,τη προστασάα και τη σιγουριά πως θα είναι δίπλα σου για μια ζωή.Η αγάπη μένει ακόμα και όταν αυτό το λουλούδι ξεριζωθεί.Ίσως να μη ξαναφυτρώσει ποτέ,ίσως όμως με το πέρασμα του χρόνου να ανθίσει ξανά.Το βέβαιο ειναι πως αν ανθίσει,δεν θα ειναι ποτέ το ίδιο.Γιατί τίποτα δεν μένει για πάντα.Αυτό που πρέπει ο καθένας μας να θυμάται πως κάποτε και το δικό μας λουλούδι άνθισε,ακόμη και αν υπήρξε κάποιος άνθρωπος που μας το ξερίζωσε,υπάρχουν γύρω μας και άλλοι άνθρωποι που είτε λυπήθηκαν,είτε με κάποιο τρόπο θα μας βοηθήσουν να το ανθίσουμε ξανά.Και για όποιους το δικό τους λουλούδι δεν εχει ανθίσει,να ελπίζει μέχρι τη τελευταία στιγμή πως, κάποια μέρα θα ανθίσει και το δικό τους,σαν εκείνα  που φροντίζει ο ίδιος.Γιατί αν ξέρεις να αγαπάς,θα μάθεις να αγαπιέσαι και εσύ.

Ζήσε τις στιγμές

Ένας καλός μου φίλος λέει πως,ζει τη ζωή του όπως εκείνος έχει επιλέξει.Άραγε ζούμε και εμείς τη ζωή που έχουμε οι ίδιοι επιλέξει ή μήπως απλά ακολουθούμε μια πορεία,βασισμένη σε έναν ήδη υπάρχον δρόμο του οποίου η διαδρομή  είναι γνωστή και μελετημένη για τους περισσότερους απο εμάς;Το ερώτημα αυτό έχει πολύπλευρες απαντήσεις οι οποίες υπάρχουν μέσα μας,στον καθένα ξεχωριστά.Αν παρομοιάζαμε τη ζωή με μια λέξη της καθημερινότητας μας,θα ήταν η λέξη ''συμβιβασμός''.Πολλές φορές συμβιβάζεσαι γιατί αρνήσαι να αντιμετωπίσεις κατάματα τους φόβους σου και να ρισκάρεις.Αρνήσαι να χρησιμοποιήσεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου και να τολμήσεις να πας κόντρα σε ο,τι σε κάνει να μένεις πίσω.Γιατί στην ουσία,δεν εισαι ελεύθερος,χρησιμοποιείς απλά μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτής,τόσο μικρό που και εσύ ο ίδιος νιώθεις πως είσαι κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί.Το κλουβί αυτό είναι η κοινωνία,η οποία είναι έτσι δημιουργημένη ώστε να μη σου αφήνει τα περιθώρια να ζήσεις όπως πραγματικά θα ήθελες.Το ζήτημα όμως είναι μέσα μας.Γιατί τα πάντα είναι θέμα επιλογών.Αυτό που πρέπει να αισθανόμαστε για κάθε μέρα που περνάει είναι πως τη ζούμε δίχως να σκεφτόμαστε το αύριο.Γιατί όπως αναφέρει και ο Αυρήλιος Μάρκος ''Να ζείς κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου''.

Αποχωρισμός

Και οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς δεν αντιδράμε,μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι..Αν χαρακτηρίζαμε την έννοια ενός αποχωρισμού θα λέγαμε οτι είναι ένας μικρός θάνατος.Ένας θάνατος που σου διαβρώνει τη καρδιά και τα συναισθήματα κάθε μέρα,κάθε στιγμή,κάθε λεπτό.Νιώθεις αδύναμος να βρεις το χαμόγελό σου ή και αν το βρείς να το χρησιμοποιείς ως ασπίδα προς τους άλλους..Άραγε συμβιβάζεσαι ποτέ με έναν αποχωρισμό;Ή μήπως ζει μέσα σου για πάντα μαζι με τα αμέτρητα ''γιατί'' που στεγάζονται στο μυαλό σου;Η απάντηση δεν ειναι δική μου,βρίσκεται μέσα σε ένα σύνολο στιγμών που αποτελεί το χρόνο.Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα.Όμως,δεν μπορεί να διαγράψει τις στιγμές που έζησες και που ίσως προσπαθείς να ξεχάσεις.Εκείνες,μένουν χαραγμένες μέσα σου,βαθιά,σαν ενας απύθμενος ωκεανός που ναι μεν δεν μπορείς να προσδιορίσεις το βάθος, αλλά η υλική του υπόσταση υπάρχει.Έτσι ειναι και τα συναισθήματα..Στην επιφάνεια φαίνονται όλα πως ειναι ήρεμα και ειρηνικά.Μα μέσα μας,στη δική μας άβυσσο,βρίσκεται το σκοτάδι και ο φόβος.Κρυμμένος καλά ώστε να προστατεύουμε τον εαυτό μας.Το συμπέρασμα ειναι πως,ζείς στην ακτή αλλά υπάρχεις στον βυθό..

Ανθρωποι μονοι.