Αποχωρισμός

Και οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς δεν αντιδράμε,μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι..Αν χαρακτηρίζαμε την έννοια ενός αποχωρισμού θα λέγαμε οτι είναι ένας μικρός θάνατος.Ένας θάνατος που σου διαβρώνει τη καρδιά και τα συναισθήματα κάθε μέρα,κάθε στιγμή,κάθε λεπτό.Νιώθεις αδύναμος να βρεις το χαμόγελό σου ή και αν το βρείς να το χρησιμοποιείς ως ασπίδα προς τους άλλους..Άραγε συμβιβάζεσαι ποτέ με έναν αποχωρισμό;Ή μήπως ζει μέσα σου για πάντα μαζι με τα αμέτρητα ''γιατί'' που στεγάζονται στο μυαλό σου;Η απάντηση δεν ειναι δική μου,βρίσκεται μέσα σε ένα σύνολο στιγμών που αποτελεί το χρόνο.Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα.Όμως,δεν μπορεί να διαγράψει τις στιγμές που έζησες και που ίσως προσπαθείς να ξεχάσεις.Εκείνες,μένουν χαραγμένες μέσα σου,βαθιά,σαν ενας απύθμενος ωκεανός που ναι μεν δεν μπορείς να προσδιορίσεις το βάθος, αλλά η υλική του υπόσταση υπάρχει.Έτσι ειναι και τα συναισθήματα..Στην επιφάνεια φαίνονται όλα πως ειναι ήρεμα και ειρηνικά.Μα μέσα μας,στη δική μας άβυσσο,βρίσκεται το σκοτάδι και ο φόβος.Κρυμμένος καλά ώστε να προστατεύουμε τον εαυτό μας.Το συμπέρασμα ειναι πως,ζείς στην ακτή αλλά υπάρχεις στον βυθό..