Ανθρωποι μονοι.

Και έρχεται αυτή η στιγμή που αισθάνεσαι μόνος.Αληθινά μόνος.Άραγε υπάρχει στιγμή που να μην αισθανόμαστε σε αυτό το κόσμο μόνοι μας;Ξυπνάς το πρωϊ,βγαίνεις στο μπαλκόνι και παίρνεις μια βαθιά ανάσα οξυγόνου.Ύστερα πίνεις τον καφέ σου,είτε μόνος είτε με κάποιον φίλο,σύντροφο.Στην πραγματικότητα όμως εισαι μόνος.Ακούς τους άλλους να σου μιλάνε για μια στοάβα θεματων καθημερινά,αλλά εσυ δεν ακούς.Ταξιδεύεις με μόνο προορισμό την ευτυχία.Την ευτυχία που ίσως να μη γνωρίσεις ποτέ σου.Γιατί όσα και να ¨έχεις στη ζωή σου,πάντα κάτι θα σου λείπει.Το πιο μικρό,το πιο μεγόλο,το πιο ασήμαντο ή το πιο σημαντικό.Πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν θα έχεις ποτέ.Όλοι λένε να ευχαριστείς για αυτά που έχεις,¨ομως..κανείς που το λέει δεν το πράττει ουσιαστικά.Διότι είμαστε άνθρωποι και οι άνθρωποι εχουν τις δικές τους αδυναμίες.Σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι σε κάθε στιγμή που περνά,αν ποτέ θα περάσει η μοναξιά.Και όχι η μοναξιά που νιώθεις σε ένα άδειο σπίτι,η μοναξιά που έχεις μέσα σου,ακόμα και αν βίσκεσαι σε χιλιαδες.Τελικά,μόνος γεννιέσαι και μόνος σου πεθαίνεις.Όλοι οι άνθρωποι που περνούαπο τη ζωή σου,είναι απλοί συνεπιβάτες.