Ευχαριστώ.

Σήμερα είναι η μέρα που έχω την ανάγκη να πω αυτή τη λέξη.Ευχαριστώ.Μια τόσο απλή αλλά τόσο σπουδαία λέξη.Μια λέξη που σε πληγώνει ή σε γιατρεύει.Σε αδειάζει ή σε γεμίζει.Ευχαριστώ λοιπόν.Ευχαριστώ την οικογένειά μου,που με μεγάλωσε.Από ένα βρέφος που δεν ήξερε ούτε να μιλάει και ούτε να περπατάει,μου δίδαξαν τη σκέψη,τα συναισθήματα,με αποδέχτηκαν γι αυτό που είμαι,μου παρείχαν την ασφάλεια και την αγάπη χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα.Έπειτα,ένα ευχαριστώ στους φίλους μου.Σε εκείνους που ήρθαν και έμειναν αλλά και σε εκείνους που έφυγαν.Βλέπεις,σε αυτή τη ζωή δεν μένει τίποτα για πάντα.Ακόμα και όσοι έφυγαν μου έμαθαν απο κάτι.Μου έμαθαν πως είναι να χάνεις ανθρώπους που θεωρούσες δεδομένους,που μοιραζόσουν σχεδόν τα πάντα,που αγαπούσες,τώρα στα μάτια σου να φαίνονται άγνωστοι.Αγνώριστοι.Σχεδόν διάφανοι.Ευχαριστώ τους έρωτες,τις αγάπες,τους χωρισμούς,τους ανθρώπους της μιας βραδιάς.Εκείνους που με πλήγωσαν,εκείνους που ίσως να πλήγωσα,εκείνους που με αγάπησαν,αν με αγάπησαν,εκείνους που αγάπησα,εκείνους που δεν αισθάνθηκαν ποτέ,εκείνους που μοιράστηκα μαζί τους ένα κρεβάτι,εκείνους που δεν μοιράστηκα τίποτα.εκείνους που έφυγαν,εκείνους που δεν ήρθαν ποτέ.Ευχαριστώ.Χωρίς εκείνους δεν θα ήμουν ποτέ αυτό που είμαι.Χωρίς εκείνους θα ήμουν άλλη.Χωρίς εκείνους δεν θα ήμουν εγώ.